อ้าปากค้าง...
“บะ บ้าเหรอ...”
ปากเล็กขยับพูดส่งเสียงแผ่วเบาทั้งที่ตัวเองยังอยู่ในอาการช็อกแทบสิ้นสติ วาฬเมาหรือเปล่า? ไม่ได้เมาสิ วันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากข้าวเย็น แล้วทำไมพูดอะไรแปลกประหลาดออกมา...
“ใครบ้า”
“....” นิ้วเรียวยกชี้ใส่เพื่อนที่นั่งอยู่ตรงหน้าแทนการตอบกลับด้วยคำพูด
“ไม่ได้บ้า ที่พูดก็เรื่องจริง” สิ้นเสียงคนตัวสูงก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง แต่ด้วยอารมณ์และความโกรธของฉันไม่ได้หายไปทำให้ใช้สองมือยกขึ้นดันเข้าอกกว้าง ออกแรงยันไม่ยอมให้วาฬเข้าใกล้ตัวเองไปมากกว่านี้
“หยุด”
“....” วาฬยอมหยุดแต่โดยดี เวลานี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะเอาแต่ใจตัวเองด้วยซ้ำ ทั้งที่ปกติไม่มีทางยอมหรอกถ้าฉันขัดใจเขาเรื่องนี้
“ไปนอน”
“ยังไม่หายโกรธเหรอ” วาฬย้อนถามกลับด้วยใบหน้าเศร้า ปกติง้อฉันสำเร็จมาตลอดพอครั้งนี้มันไม่ได้เป็นดังใจคิดทำให้ได้เห็นอีกมุมของเพื่อนสนิทอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“จะนอน”
