วันต่อมา
ณ อาคารจอดรถประจำมหาวิทยาลัย เวลา 09.30 น.
“นั่งทำหน้าเป็นตูดเลย เป็นอะไร”
คำถามของวาฬเอ่ยถามขึ้นทำลายความเงียบระหว่างเราหลังถอยรถเข้าช่องจอดเป็นที่เรียบร้อย ตั้งแต่ตื่นนอน แต่งตัว มื้อเช้าที่บ้านของวาฬจนตอนนี้รถมาจอดอยู่ที่มหา’ ลัย ฉันก็ยังคงเอาแต่นั่งเงียบ เงียบและเงียบ...
ก็จะไม่ให้เงียบได้ยังไงเล่า! เรื่องที่วาฬลืมปิดไมค์เมื่อคืนมันยังไม่หายไปจากในหัวเลยนี่!
“วาฬ”
“....” เจ้าของชื่อหันมาสบตาตามเสียงเรียก เพียงแค่เห็นดวงตาสีน้ำตาลและใบหน้าหล่อของเพื่อน ก็พาให้เรื่องราวเมื่อคืนวนเข้ามาให้หัวซ้ำอีกครั้ง
“ทำบ่อยเหรอ”
“อะไร” คำถามของฉันทำคิ้วเข้มขมวดเป็นปม วาฬย้อนถามกลับมาอย่างไม่เข้าใจกับประโยคคำพูดของฉัน
“เปิดไมค์ระหว่างที่ทำแบบนั้น...ทำกับคนอื่นบ่อยเหรอ” ฉันถามย้ำอีกครั้งพร้อมยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกอดอก ขยับตัวหันหน้าไปจ้องเพื่อนอย่างรอฟังคำตอบ
“ใครเขาจะไปทำแบบนั้น บอกแล
