วันนี้ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าทำอะไรให้โกรธ ถ้าจะมาไม่พอใจเรื่องของลลินก็ไม่ได้เลือกที่จะไปหาผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แม้อีกฝ่ายจะเสนอตัวออกมาเองอย่างตรงไปตรงมา ชวนกันมาอย่างซึ่งหน้าขนาดนั้นก็เถอะ
รู้ตัวดีว่ามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบชีวิตของโป๊ยเซียนในช่วงนี้ แต่คนหาเรื่องก็เอาแต่โวยวายว่าเขาไม่พอใจที่ตัวเองเป็นสาเหตุทำให้ต้องเสียเด็กไปคนหนึ่ง ทั้งที่ความจริงแล้วยังไม่ได้พูดอะไรเลย
“มะ ว้าย!”
พรึ่บ!
สิ้นเสียงคำปฏิเสธที่รู้อยู่แล้วว่าโป๊ยเซียนจะต้องพูดคำนี้ออกมา จึงจัดการอุ้มเธอขึ้นมาไว้บนอ้อมแขนแล้วพาเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นอีกต่อไป ยืนอยู่ข้างนอกแค่นี้ก็ยุงกัดจนคันแขนไปหมดแล้วยังต้องมาต่อปากต่อคำกับคนเมาอีก
เสียเวลานอนจริง ๆ …
“ถ้าดิ้นแล้วแหกปากเสียงดัง กูจะโยนมึงจากชั้นสองให้กลิ้งลงจากบันไดคอหักตายจะเอามาทำเป็นผีเฝ้าบ้าน” คำเตือนที่ออกมาจากปากทำให้คนบนอ้
