“งั้นก็ทำสิ”
คนเมาที่แทบจะไม่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน ไม่รู้ว่าในเวลานี้ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ไฟหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างขึ้นเมื่อครู่นี้ดับมืดลงอีกครั้ง ทำให้เขาไม่เห็นภาพตรงหน้าอีกต่อไป
พรึ่บ!
“ไปนอน” เขายื่นมือดึงเสื้อลงปกปิดหน้าอกอวบอิ่มอีกครั้ง พยายามไล่โป๊ยเซียนให้ไปนอนทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นแสนจะดื้อแล้วก็พูดยากมากแค่ไหน
“ทำไมของกูมึงปฏิเสธ”
“ถ้าจะลองก็ไปลองกับคนอื่นสิ มายัดเยียดกูทำไม” ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่เขาก็รู้ดีว่าโป๊ยเซียนไม่มีทางไปหาลองทำกับใครหรอก
ตั้งแต่เด็กจนโตแฟนก็ไม่เคยมี แม้แต่คนคุยสักคนก็ไม่มีเพราะติดนิสัยเป็นคนขี้รำคาญ ไม่ชอบให้คนวุ่นวายกับตัวเองยกเว้นเพื่อนและเรา 2 คนก็ตัวติดกันพอสมควร
จนกระทั่งโตขึ้นมาถึงช่วงเรียนมหาวิทยาลัยที่เขาอาจจะมีเด็กหรือผู้หญิงเข้ามา แต่ยังไงเราก็ยังเจอกันทุกวันจึงไม่เคยมีความรู้สึกเหมือนอะไรขาดหายไป และก็มีแค่เขาเท่านั้นที่รับมือโป๊ยเซีย
