เวลาต่อมา
ณ เรือนไทย (สำนักสักยันต์ บ้านพรวิจิตร)
พรึ่บ!
“อีกนิดหนึ่งก็คลุมหัว”
ดวงตากลมโตช้อนขึ้นสบตากับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผ้าขนหนูสีขาวถูกโยนลงบนตักฉันอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อนั่งลงบนแท่นที่นั่งเดียวกับวาฬ
“เวลานั่งมันเห็นไปถึงไส้แล้วมั้ง ขากางเกงก็กว้าง...คลุม” วาฬพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ตั้งแต่ผ่านมื้อเช้านี่น่าจะเป็นประโยคแรกที่เราคุยกัน ฉันหยิบเอาผ้าผืนนั้นมาคลี่ออกคลุมขาตัวเองไว้ แล้วขยับตัวถอยหลังนั่งพิงกำแพง โดยมีวาฬนั่งลงตรงหน้า
สายตาของลูกศิษย์บนเรือนต่างหันมามองด้วยความสนใจ ถ้าเป็นคนที่นี่อาจจะชินชากับฉันเต็มทีแต่ไม่ใช่กลุ่มคนตรงหน้า ที่มีแต่ผู้หญิงแล้วดูเหมือนจะเป็นคนที่จองคิวสักกับวาฬเอาไว้ด้วย
ดวงตากลมโตจ้องมองแผ่นหลังกว้างของเพื่อน แต่ยังมองไม่ทันจะถึง 3 วินาทีจู่ ๆ วาฬก็หันมามองที่ฉันพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ มือเล็กยื่นไปรับของสิ่งนั้นมาถือเอาไว้จ
