“บ๊ายบายนะคับมารี” เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงเย็น คีตะยืนรอรับลูกชายที่หน้าประตูโรงเรียนพร้อมกับภรรยาที่ยืนเคียงคู่กัน สายตาสองคู่มองไปที่ดวงใจจิ๋วที่ทำเขาทั้งห่วงทั้งกังวลกับการมาโรงเรียนวันแรกของลูกชายทั้งวัน แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับเป็นภาพที่ลูกชายสวมกอดน้องมารี พูดบ๊ายบาย ร่ำลากัน อย่างกับว่าวันพรุ่งนี้จะไม่มาโรงเรียนอีก
“พรุ่งนี้หนูก็มาโรงเรียนอีกนะคะลูก” เมื่อน้องคินเดินมาถึงตัว คาเมลย่อตัวนั่งลงให้ใบหน้าสวยอยู่ในระดับเดียวกับลูกชาย
“น้องคินอยากกลับบ้านมารีด้วย แต่มารีม่ายอนุญาต อยากเล่นกับมารีอีก”
“โถ่ พรุ่งนี้ก็เจอกันค่ะ”
“เล่นกับมารีฉะหนุก มารียิ้มหวานมากๆๆ เลยมะมี๊”
“ไม่เห็นจะสมเหตุสมผลตรงไหน” เสียงเข้มของผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวเอ่ย พลางยกตัวลูกชายขึ้นมาอุ้มไว้..พากลับไปยังรถหรูพร้อมๆ กับโอบเอวภรรยาเดินไปพร้อมกัน
“ปะป๊า น้องคินขอโทรสับ” ทันทีที่ปะป๊าวางตัวให้นั่งลงบนเบาะประจำที่
