“โอ้ย! ไอ้พาย จะถึงยังอ่ะ ปวดท้อง ปวดจนไส้จะขาดแล้วเนี่ย แกขับให้มันเร็วๆ หน่อยได้มั้ย” เสียงร้องโอดโอยพร้อมทั้งร่างบางที่นั่งตัวงอมือกุมอยู่ที่ท้องใบหน้าซีดเผือดทำให้พายอาร์ที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถต้องลงน้ำหนักเท้าเพิ่มความเร็วให้มากขึ้นกว่าเดิมตามคำบอกของเพื่อน
“ฉันก็เหยียบจนไม่รู้จะเหยียบยังไงแล้วเนี่ย แกอดทนหน่อย อย่าเพิ่งตายตอนนี้นะ ฉันยิ่งกลัวๆ ผีอยู่”
“ไอ้พาย! นี่ปากแกเหรอ..โอ้ย! ...แกอย่ามาแช่งฉันสิ” แม้จะอยู่ในอาการปวดท้องแต่ก็ไม่วายจะหันมาตอบโต้เพื่อนสาว
“ฉันก็พูดเล่นอยากเบี่ยงเบนความสนใจไง เผื่อแกจะหายปวด”
“ไม่หายหรอกแก..ฮื่อๆ ..ไอ้พายฉันปวดมากเลยอ่ะจะถึงยังวะ”
“อีกนิดเดียวแก แข็งใจเอาไว้ก่อนนะ เห็นป้ายโรงพยาบาลอยู่ข้างหน้าแล้ว”
ร่างบางที่นอนตัวงออยู่บนรถเข็นสองมือกุมที่ท้องตัวเองถูกเข็นเข้ามาในห้องฉุกเฉิน ผมเผ้ากระจัดกระจายอยู่เต็มหมอนร่วงลงมาปิดใบหน้าที่ซบอยู่กับหมอน ริมฝ
