“ไอ้หมอ ไอ้ต้น ไอ้หมอต้น!” เสียงเรียกที่ดังอยู่ข้างหูพร้อมทั้งระดับความดังที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้คนที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ ถึงกับสะดุ้งหันมองเพื่อนด้วยสายตาเป็นคำถามในเมื่อนั่งอยู่ใกล้กันแค่นี้ทำไมเพื่อนของเขาจะต้องแหกปากร้องตะโกนด้วย
“ไม่ต้องมองกูด้วยสายตาแบบนั้น กูเรียกมึงอยู่สองสามต้นแล้วแต่มึงก็ยังนั่งเงียบไม่ขานรับ ว่างๆ ก็ไปให้พยาบาลแคะขี้หูบ้างนะมึง” นายแพทย์หนุ่มผู้มีนิสัยชอบกวนประสาทเพื่อนอย่างหมอโอเอ่ยขึ้น
“กูมีมือกูแคะเองได้”
“เอองั้นก็ช่วยแคะบ้าง เวลาเรียกจะได้ยินไม่ใช่ให้กูแหกปากดังลั่นอยู่คนเดียว”
“แล้วที่แหกปากเรียกกูเนี่ย มีอะไร พล่ามอยู่นั่นแหละ น่ารำคาญ”
“ชะชะช่า เดี๋ยวนี้หมอต้นรู้จักคำว่าน่ารำคาญด้วยโว้ย... มึงเป็นอะไรหรือเปล่ากูเห็นนั่งเหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตั้งแต่เมื่อวานแล้วเนี่ย” แม้จะปากร้ายและชอบกวนประสาทแต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใยเพื่อนชายที่เอาแต่นั่
