รณานั่งเอนหลังพิงพนักโซฟาภายในห้องนั่งเล่นวางศีรษะลงบนพนักพิงสายตามองเพดานห้องพักอย่างเลื่อนลอยก่อนเจ้าตัวจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงช้าๆ เพื่อเป็นการตัดความคิดที่ฟุ้งซ่านทั้งหมดให้หยุดลงยกมือขึ้นมานวดขมับอย่างเหนื่อยล้า แต่แล้วดวงตาที่ปิดลงก็ต้องลืมขึ้นเมื่อเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น
รณาหันไปมองประตูนิ่งเหมือนจะมองให้ทะลุออกไปด้านนอกว่าใครกันที่มากดกริ่งห้องเธอแบบนี้ แต่แล้วก็ต้องส่ายหน้าให้กับความคิดของตัวเอง ก็ในเมื่อชั้นนี้ไม่มีคนอื่นขึ้นมาได้นอกจากเธอกับคนที่อยู่ห้องข้างๆ ก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเพื่อนข้างห้องของเธอนั่นเอง คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาแต่ก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้คิดจะลุกไปเปิดประตูแต่อย่างใด
แต่ก็ใช่ว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะละความพยายามเสียเมื่อไหร่เมื่อการกดกริ่งหน้าห้องไม่ประสบความสำเร็จ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของรณาก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาแทนที่และชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน
