แสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาเป็นการบอกว่าเช้าวันใหม่เข้ามาเยือนเป็นที่เรียบร้อยแต่กลับไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงนอนขยับตัวลุกขึ้นแต่อย่างใด ร่างบางยังคงนอนนิ่งอยู่บนนั้น สายตามองเพดานห้องอย่างเลื่อนลอย ดวงตาแดงก่ำขอบตาบวมช้ำจากการไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน ได้แต่นอนคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันวานที่ผ่านมา
“ผมไม่ได้รักคุณ” คำๆ ยังคงบาดลึกเข้าไปที่หัวใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาที่เหือดแห้งไปได้ไม่นานไหลกลับออกมาอีกครั้ง
ตลอดค่ำคืนที่ผ่านมารณาเอาแต่ถามตัวเองว่าทำไม ทำไม! เขาถึงไม่รักเธอ เธอไม่ดีตรงไหน เธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจอย่างนั้นหรือเขาถึงได้ปฏิเสธเธอออกมาอย่างไม่มีเยื่อใยแบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็ทำเหมือนมีใจให้เธอ หลายครั้งที่เขาทำเหมือนเป็นห่วงเป็นใยเหมือนเขาหึงหวงเธอ หลายครั้งที่เขาแสดงออกเหมือนเขารู้สึกดีและรักเธอ มันมีช่วงเวลาดีๆ ระหว่างเธอและเขาเกิดขึ้นมากมายจนทำให้เธอ
