ในเวลาต่อมา เธอก็ออกมาทำงาน ด้วยอาการที่เหม่อลอย เธอเข้าใจความคิดของทุกคนดี และก็คงเป็นโชคดีของเธอ ที่หัวหน้าอย่างโทมัส ไม่ได้สนใจจะยุ่งเรื่องส่วนตัวและเขาก็เข้าใจ ไม่ซักไซ้อะไรให้มากความ
"คุณแม่ขา น้องวันใหม่ขอไปเล่นตรงนั้นได้ไหมคะ" เด็กหญิงถามพร้อมกับชี้ไปที่ห้องนั่งเล่น ที่ตามปกติก็จะไปรออยู่ตรงนั้น
"ได้สิคะ แต่ห้ามไปไหนไกลนะ แม่ทำงานอีกแป๊บเดียวเราก็จะกลับกันแล้ว"
"วันนี้เลิกงานเร็วหรือคะ" เด็กหญิงก็ถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น เพราะถ้าเลิกงานเร็วแบบนี้ แม่เธอจะพาไปกินของอร่อยเสมอ
"ใช่ค่ะ เดี๋ยวแม่ดูงานอีกแป๊บเดียว เราก็จะได้ไปกันแล้วนะ"
"โอเคค่ะคุณแม่ เดี๋ยวน้องวันใหม่ไปนั่งรอนะคะ"
"ค่ะ" เธอตอบรับพร้อมกับยิ้มให้ลูกสาว ก่อนจะลูบหัวเบา ๆ และเดินกลับไปทำงานต่อ
แต่ในตอนที่เดินออกมา ก็บังเอิญพบกับเขาพอดี เธอก็ชะงักไป ด้วยความตกใจ ถ้าเขาเห็นน้องวันใหม่ เขาจะเอะใจอะไรไหม แต่ก็พยายามข่มความ
