เช้าวันรุ่งขึ้น
ร่างอรชรดันตัวจากที่นอน ท้องฟ้าเพิ่งเริ่มส่องแสงอ่อนไรๆ ภาพของเมื่อคืนวนเวียนเข้ามาในหัว กว่ามาเฟียหนุ่มจะสูบเรี่ยวแรงเธอจนหมด ปาไปเกือบล่วงเข้าสู่วันใหม่
"ไปเอาแรงมาจากไหนหนักหนา...ไอคนไม่มีจิตใจ" ฟารินเอ่ยบ่นเบาๆ ทำไมถึงทิ้งให้นอนอยู่คนเดียวแล้วตัวเองหนีทำงานก่อน ครั้นจะสาปแช่งไปก็เสียเวลาเปล่า หากสองเพื่อนสาวจับพิรุธได้ มีหวังคงต้องร่ายคำสารภาพยาว รีบพาร่างไร้เสื้อผ้าห่อหุ้มตรงไปชำระล้างตัวในห้องน้ำนานนับนาที
เธอถือวิสาสะเอาถุงยี่ห่อดัง มีชุดจั๊มกางเกงยีนส์ขาสั้นมาสวมใส่ ช่วยลดอายุดูอ่อนกว่าวัย ลอบมองชื่นชมตัวเองในกระจก ไม่ลืมจะหยิบแป้งพยามมากลบเกลื่อนร่องรอยเขียวรอบซอกคอ พาลเร่งรีบจะกลับที่พักทว่า ขาสองเรียวเตรียมก้าวพ้นประตู ลูกน้องคนสนิทของเขาดันดักยืนรออยู่หน้าห้อง
"คุณซีคิวบอกว่าให้รอก่อนครับ" มาโนชบอกด้วยใบหน้าเข้มขึมถอดแบบนิสัยดั่งเจ้านาย อยู่ในป่าเขายังใส่สูท
