หอพัก
"แน่ใจนะว่าจะไม่ไปโรงพยาบาล" ฟารินเอ่ยถามขึ้น ตอนช่วยประคองร่างกำยำมาทิ้งกายบนเตียงไม้เก่าๆ แต่พอเข้าใจเหตุผลของหัวหน้ามาเฟียหนุ่มดี เพียงเพราะไม่อยากให้ลูกน้องเห็นความอ่อนแอ จึงเลือกเก็บซ่อนอาการไม่แสดง
เธอพยามช่วยถอดเสื้อเชิ้ตออก วางพาดไว้กับเก้าอี้ด้านข้างเตียง แล้วนั่งลงยองๆกับพื้นกระเบื้อง ถือวิสาสะถอดถุงเท้าไร้การรังเกียจ แม้เท้าแกร่งจะชักกลับไม่ยินยอม
"ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ฟา" คำเรียกชื่อสั้นๆเหมือนคนสนิท แอบทำใจดวงน้อยเต้นตึกตักสั่นไหว เจ้าตัวเองยังไม่เข้าใจเช่นกัน
"ถ้าอะไรไม่เต็มใจ ฟาไม่มีทางทำอยู่แล้ว" ร่างอรชรรีบพลุนพลันลุกขึ้น ค้นหากะละมังใบเล็ก กับผ้าเช็ดตัวผืนบางๆ เข้าออกห้องน้ำใช้เวลาไม่นาน คนเจ็บเขยิบตัวพิงกับหัวเตียง หยิบโทรศัพท์กดพิมพ์คุยกับใครบางคน
"เช็ดตัวก่อนแล้วค่อยทำแผล คุณจะได้นอนพัก" ร่างอรชรทิ้งกายลงด้านข้างบนเตียง หยิบผ้าชุบน้ำบิดพอหมาดๆ มาเช็ดใบหน้าหนาอ
