"คุณ!/นาย!" เสียงร้องตกใจดังขึ้นพร้อมเพียง เสือโคร่งได้จังหวะตะปบปลายเล็บเข้าบ่ากว้างด้านหลัง เกิดรอยลึกเลือดสีสดไหลเต็มเสื้อเชิ๊ตสีขาว เสียการทรงตัวสองขาแกร่งทรุดลงพื้น ชาวีกางแขนกันฟารินกับลูกน้องไม่ให้เข้าไปช่วย
"รีบไปช่วยเร็วสิ พี่ชาวีหลบไป!"
"ไม่ต้อง" ฝ่ามือใหญ่ยกห้ามซ้ำอีกรอบ ขบสันกรามหนาแน่นข่มความเจ็บปวด นัยน์ตายังนิ่งใช้สมาธิ สบโอกาสตวัดโซ่เส้นใหญ่คล้องรัดคอสัตว์ร้าย จับหมุนทุ่มลงจนตัวมันนอนหงายหลัง ซีคิวดันตัวเองลุกจากพื้นดิน เดินรอบตัวเสือให้โซ่ได้พันแน่นกว่าเดิม
"แผลลึกแบบนี้ต้องเย็บนะคะ" พอลูกน้องต่างวิ่งเข้าช่วยกันลากพาเสือไป ชาวีกับฟารินเข้าประคองร่างกำยำทันที แต่ถูกสบัดออก เขาเกลียดการถูกสงสารหรือเห็นใจ มันดูช่างน่าสมเพช มือบางพยามจับเลิกเสื้อขึ้นดูบาดแผลจากกรงเล็บ
"ฉันทำเองได้" ซีคิวยังเก็บอาการ ก้าวขาแกร่งเดินกลับด้วยตัวเอง ทว่าฟารินไม่ยอม เข้าสวมแขนช่วยประคอง พอเห็นน
