เพราะอาการปวดร้าวตามร่างกายจากแรงกระแทกรุนแรงของเหตุการณ์นั้น ทำให้ลีอาร์นอนหลับๆ ตื่นๆ ครั้นจะข่มตานอนหลับก็รู้สึกทรมานเกินไป คิดในใจแล้วว่าเมื่อไหร่จะเช้าสักที
ยิ่งอยากให้เวลาเดินเร็วมากเท่าไร เข็มของนาฬิกายิ่งเดินช้าลงไปเรื่อยๆ
ดวงตาคู่สวยมองฮันเตอร์ที่นั่งทำงานในความมืดสลัวอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ก ใบหน้าหล่อเหลาดูเคร่งเครียดและจริงจังเวลาอยู่กับงาน แอบอาศัยช่วงจังหวะเขาเผลอมองสำรวจความเพอร์เฟกต์ของใบหน้าหล่อเหลา
ไม่ว่าผ่านไปนานสักเท่าไรภายนอกเขายังดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง หากแต่นิสัยใจคอไม่เหมือนเดิมในวันวาน
เธออยากได้เขาคนเดิมกลับคืนมา…
“ทำไมยังไม่นอน” เสียงเข้มดังขึ้นทำลายความเงียบ ปากเอ่ยถามหญิงสาวแต่สายตายังคงมองงานตรงหน้า
“นอนไม่หลับ”
“ทำไม” คราวนี้ฮันเตอร์ละสายตาจากงานตรงหน้าไปมองลีอาร์
“ปวดตัวนิดหน่อยค่ะ คุณล่ะ ทำไมถึงยังไม่นอนอีก”
“เวลาอยู่ต่างที่ที่ไม่ใช่ในพื้นที่ของตัว
