หลายวันต่อมา...
@มหาลัย
“พี่โยธา....พี่หายไปไหนมาคะ” ทันทีที่โยธาเปิดประตูรถ เสียงหวานของแพนพายเอ่ยถามมาแต่ไกล ตามด้วยร่างบางสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้
“แพน” ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มให้ พร้อมกับก้าวลงจากรถ“กินข้าวหรือยังครับ”
“พี่ยังไม่ตอบคำถามแพน...รู้มั้ยแพนตามหาทุกวัน” ใช่! เธอรอและส่งคนตามหาเขาตลอดหลายวันที่ผ่านมาแต่ไม่พบ
“พี่กลับไปรักษาตัวที่บ้านต่างจังหวัดน่ะ ที่นั่นไม่ค่อยมีสัญญาณเลยติดต่อไม่ได้” โยธาโกหกคำโต ตอบกลับหญิงสาวน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ให้มีพิรุธ
“งั้นหรอคะ....แล้วนี่หายดีหรือยัง”
“ครับ...ดีขึ้นมากแล้ว”
“ก็ดีค่ะ แพนขอตัวนะ”
“อ้าว~ไม่ไปกินข้าวด้วยกันหรอ? แพน~ไปด้วยกันนะ” มือหนาคว้าหมับจับข้อมือเล็กไว้ พลันทำแววตาเศร้าสร้อยราวกับหมาเด็กออดอ้อนเจ้าของ
แพนพายถึงกับกลั้นยิ้มไม่ไหว ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าชอบ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงให้กับท่าทีของเขา มิหนำซ้ำยังคล้อยตามก้าวเดินไปตามแรงชัก
