ช่วงบ่ายของวันโยธานั่งรอแพนพายที่โต๊ะหินอ่อนใกล้กับลานกิจกรรมประจำคณะ ไม่นานนักก็ปรากฏร่างบางระหงคุ้นตาก้าวเดินมาพร้อมกับเพื่อนสนิท
“เหนื่อยมั้ยครับ”
“ไม่ค่ะ”
“หวัดดีพี่โยธา ผมมีธุระขอตัวก่อนนะ” รามทักทายตามมารยาทด้วยท่าทีเป็นมิตร
“อื้ม..”
“กูไปนะไอ้แพน”
“โอเค...ขับรถดีๆ”
ให้หลังรามเดินจากไป โยธาพาแพนพายเดินมายังลานจอดรถ เปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้เธอ แล้วพาตัวเองไปขึ้นนั่งตำแหน่งคนขับ ก่อนจะเหยียบคันเร่งขับรถหรูออกไปนอกรั้วมหาลัย
“เราจะไปไหนกันหรอคะ”
“....” โยธาไม่พูดตอบทำเพียงยิ้มบางๆให้ และตั้งใจขับรถข้ามจังหวัดพาแพนพายไปยังที่หมายอยากที่ตั้งใจไว้
การเดินทางกินเวลากว่าสามชั่วโมง หันมาอีกทีก็เห็นว่าแพนพายหลับไปแล้ว คงเป็นเพราะเหนื่อยล้าจากกิจกรรมเมื่อเช้าที่ผ่านมา
ร่างสูงโน้มหน้าเข้าใกล้กระทั่งใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงคืบ สายตาคมเพ่งมองดวงหน้าสวยก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะปรากฏ
