การกระทำของแพนพายกับรามอยู่ในสายตาของโยธาและเพื่อนๆทั้งหมด แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาทำเพียงนั่งมองหน้ากันเงียบๆเท่านั้น
"เอ้า...อิ่มแล้วหรอวะไอ้โยธา" ภูผาเอ่ยถาม เมื่อเห็นโยธารวบช้อนวางบนจาน ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"กินไม่ลงว่ะ"
"ตรอมใจ?" คีย์เลิกคิ้วถามกวนๆพลางตักข้าวใส่ปาก
"แพนไม่ยอมเข้าใกล้กูเลย" โยธาพูดน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับคนสิ้นหวัง 'อย่าว่าแต่เข้าใกล้เลย แม้ตาหน้าผมเธอก็ไม่มอง'
“ฉุดเลยมั้ย”
“พวกมึงคิดได้แต่เรื่องชั่วๆหรอวะไอ้เวร....กูยังไม่เห็นว่ามึงจะพยายามง้อน้องเขาเลย” ภูผาพูดในสิ่งที่เห็น อยากให้เธอยกโทษให้ก็ต้องตั้งใจมากกว่านี้ ตั้งใจให้มากกว่าตอนทำเลวน่ะ
“....”
“ไปๆกูมีธุระต้องทำต่อ”
หลังจากแยกย้ายกันโยธากลับมายังคอนโด ร่างสูงดูดีนั่งลงบนโซฟา รินเหล้าใส่แก้วยกขึ้นกระดกครั้งแล้วครั้งเล่าจนน้ำสีอำพันพร่องไปเกือบครึ่งขวด กระทั่งเวลาผ่านไปจนถึงช่วงค่ำของวัน ความเมาก่อให้เกิดความ
