Ep.7
1193 คำ
@มหาลัย
“แพน...แพน ไอ้แพน”
“อะไร...ตกใจหมด” แพนพายยกมือวางทาบบนหน้าอกอวบด้วยความตกใจ
“เป็นอะไรวะนั่งเหม่ออยู่ได้ กาแฟเนี่ยจะกินมั้ย” รามวางแก้วกาแฟลงตรงหน้า หลังจากยื่นให้เพื่อนสาวอยู่นานแต่แพนพายเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมรับไปเสียที
“กินๆ ขอบใจนะ”
“คิดอะไรอยู่วะ” รามนั่งลงตรงข้าม พลางมองจ้องเพื่อนอย่างรอคำตอบ วันนี้แพนพายดูแปลกไปจากทุกวันจนเขาสังเกตได้ จากร่าเริงเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย
“ไม่มีอะไร สงสัยนอนน้อยน่ะ” แพนพายตอบปัด จะให้บอกว่าเผลอไปมีอะไรกับพี่สายรหัสก็ไม่ได้ กลัวว่ารามจะหัวเราะเยาะเอา
“ไม่ใช่ว่า....” รามหยุดเสียงไว้แต่เพียงเท่านั้นหรี่ตามองอย่างจับผิด ทำคนมีความลับปกปิดถึงกับเลิ่กลั่กไม่เป็นตัวเอง
“....มึงอยากกินไอติมใช่มั้ยแพน ยอมรับมา”
“อะ เออ...มึงนี่รู้ใจกูที่สุด” ร่างบางลอบพ้นลมหายใจเบาๆอย่างโล่งอก มือเล็กยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด นั่งต่อซักพักทั้งสองก็พากันเดินไปยังลานกิจกรรมตามคำบอกของรุ่นพี่
“สัปดาห์หน้าเราจะจัดกิจกรรมรับน้องนะครับ อย่างที่รู้กันว่าคณะของเรามีผู้ชายมากกว่าผู้หญิง เพราะฉะนั้นพวกพี่จะควบคุมดูแลไม่ให้เกินขอบเขต”
“วันนี้พี่จะแจกตารางการเดินทางและกำหนดการต่างๆให้นะคะ น้องๆจะได้เตรียมตัวจัดกระเป๋า”
“อีกเรื่องครับ ใครไม่สะดวกขับรถไปเองพวกพี่มีรถตู้ให้บริการ มาลงชื่อกับพี่ได้เลยครับ”
รุ่นพี่ชายหญิงปีสองพูดบอกพร้อมกับเดินแจกกระดาษสีขาวระบุข้อความแจ้งเวลาร่วมกิจกรรมรับน้องไว้อย่างชัดเจนให้กับรุ่นน้องปีหนึ่งทุกคน
“รับน้องปีนี้จะมีพี่ปี2และปี3บางคนเข้าร่วมด้วยครับ ใครมีโรคประจำตัวแจ้งพี่รหัสด้วยนะ”
“สรุปตามนี้นะมีใครสงสัยอะไรมั้ยคะ.....ถ้าไม่มีงั้นแยกย้ายค่ะ”
"แพน....แพน อยู่คุยกันก่อน” เสียงเจอาเอ่ยเรียกจากทางด้านหลัง ก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาหาหญิงสาว
“หวัดดีครับพี่เจอา”
“อื้ม”
“คุยกับแพนตามสบายนะครับ ....ไอ้แพนกูไปก่อนนะนัดสาวไว้ว่ะ“
รามตบไหล่เล็กเบาๆ แล้วเดินแยกออกไป ปล่อยให้แพนพายพูดคุยกับเจอาตามลำพังโดยไม่ถามความสมัครใจของเพื่อนซักนิด
“เป็นอะไรไป ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“ปะเปล่าค่ะ พี่เจอามีอะไรหรอคะ”
“พักนี้พี่ไม่ค่อยเจอหน้าเราเลย ”
ก็แหงสิ! เพราะฉันพยายามหลบหน้าเขารวมถึงพี่โยธาด้วย ใครจะกล้าสู้หน้ากันล่ะ ก่อเรื่องไว้ขนาดนั้น
“เอ่อ พอดีแพนยุ่งๆเรื่องที่บ้านน่ะค่ะ”
“งั้นหรอ....นี่ของขวัญสำหรับน้องรหัสจากพี่โยธา แล้วก็รับสายพี่เขาด้วยนะ เห็นว่าค่ำๆจะโทรหาแพน” มือบางรับกล่องขนาดไม่ใหญ่มากนักมาถือไว้ ทว่าจู่ๆ ภาพเธอเริงสวาทกับโยธาก็ไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ทำใบหน้าสวยเห่อร้อนผะผาวขึ้นมาดื้อๆ จนต้องรีบสลัดความคิดทิ้งเกรงว่าเจอาจะจับได้
“โทร? โทรมาทำไมคะ?”
“คงอยากอวยพรให้น้องมั้งครับ”
“งั้นหรอคะ”
“พี่ไปนะ…ไว้เจอกัน”
ให้หลังเจอาเดินจากไป แพนพายขับรถพาตัวเองกลับมายังคอนโดอาบน้ำเปลี่ยนใส่ชุดใหม่ให้ความรู้สึกสดชื่นไม่น้อย
มือบางหยิบกล่องของขวัญเปิดออกดู ข้างในมีกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเมื่อเปิดฝาก็เห็นว่ามีสร้อยข้อมือเส้นเล็ก ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มบางวางสร้อยทาบบนข้อมือ แต่ไม่ทันได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัด สายตาคู่สวยเหลือบมองเห็นชื่อโยธาเด่นหราบนหน้าจอ แพนพายนั่งนิ่งเฉยไม่แม้แต่หยิบขึ้นมาด้วยซ้ำ เธอไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับเขา เรื่องคืนนั้นให้มันจบแค่บนเตียง
นานนับนาทีกว่าสายนั้นจะตัดไปพร้อมกับไฟหน้าจอดับลงไม่มีการโทรซ้ำเป็นครั้งที่สอง แพนพายเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอก พลันนึกขึ้นได้ หรือว่าเขาจะไม่ถือสาเรื่องคืนนั้น ทุกอย่างเป็นเพียงอุบัติเหตุ ที่โทรมาเพียงเพราะต้องการอวยพรอย่างที่เจอาว่าจริงๆ
“ทำไงดีเนี่ย…พี่โยธาคงไม่คิดว่าฉันหยิ่งใช่มั้ย” กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้กลับไม่ใช่โยธาแต่เป็นนำทัพพี่ชายของเธอ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าสวยนิ้วเรียวรีบกดรับไม่ปล่อยให้ปลายสายรอนาน
“ฮัลโหลเฮียทัพ”
[ทำอะไรอยู่ครับน้องสาว]
“กำลังคิดถึงเฮียสองคนอยู่พอดี แพนอยู่คนเดียวเหง๊าเหงา”
[ชวนรามไปเที่ยวสิ ไม่ก็ไปหาเนเน่]
“รายนั้นติดสาวไม่สนใจแพนหรอก ส่วนเจ้เน่ยุ่งกับงานออกแบบค่ะ”
[ถ้าอย่างงั้นน้องสาวเฮียก็ควรไปช่วยเนเน่สิครับ จะได้ไม่เหงา]
“แต่แพนอยากคุยกับเฮียมากกว่า แล้วนี่เฮียเหนือไปไหนคะ”
[อ่านหนังสือครับ อยากคุยมั้ย....ไอ้เหนือน้องอยากคุยกับมึง] เสียงตะโกนดังเข้ามาในสายให้ได้ยินอย่างชัดเจน ก่อนที่คนปลายจะเปลี่ยนไปจากขี้เล่นอบอุ่นเป็นเคร่งขรึมเย็นชา
[ว่าไงครับเฮียกำลังอ่านหนังสือ]
“หืม..เฮียเหนือชอบทำเสียงดุตลอดเลย แพนแค่คิดถึงอยากได้ยินเสียง”
[ไม่ได้ดุ อยู่ทางนั้นห้ามดื้อเด็ดขาด ถ้าเฮียรู้ โดนหักค่าขนมแน่]
“ขู่อีกแล้ว”
[เฮียพูดจริง..... ไอ้เหนือมึงหักเงินจนน้องไม่เหลือใช้แล้วเอาโทรศัพท์กูคืนมา กูคุยกับน้องเอง] ปลายสายถกเถียงกันให้วุ่นทิศเหนือรักน้องสาวแต่ไม่ตามใจคอยกวดขันเข้มงวดทุกอย่าง ส่วนนำทัพมอบทั้งความรักความอบอุ่นให้อย่างไม่มีข้อแม้ ถึงทั้งสองคนจะเป็นฝาแฝดกันแต่นำทัพกับทิศเหนือนิสัยต่างกันอย่างสิ้นเชิง
[อย่าไปสนใจคำพูดไอ้เหนือนะแพน มันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยังไงมันก็รักน้องเหมือนที่เฮียรัก]
“แพนเข้าใจค่ะ”
[ตั้งใจเรียนนะครับเฮียต้องไปแล้ว]
“ค่ะเฮียทัพ” สายตัดไปแล้ว แต่ร่างบางยังคงนั่งนิ่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง หากเฮียทัพกับเฮียเหนือรู้ว่าเธอทำผิดพลาดจะว่ายังไงนะ
“อย่าเพิ่งเครียดกับเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นสิวะไอ้แพน แต่งตัวออกไปหาเจ๊เน่ดีกว่า” เสียงหวานบ่นพึมพำปลอบใจตัวเอง ก่อนจะรีบเปลี่ยนชุดออกไปหาพี่สาวคนสนิท
- ผู้เขียน
