ตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอยอมตกลงคบกับเขาอย่างจริงจัง ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แพนพายแทบไม่เคยขับรถและไม่ต้องให้รามมารับอีกต่อไป เป็นโยธาที่คอยรับส่ง ดูแลเทคแคร์ทุกอย่างโดยไม่มีเรื่องอะไรให้แพนพายระแคะระคายเลยแม้แต่น้อย
“เลิกเรียนแล้วมารอพี่ตรงนี้นะ” โยธาพูดบอกเฉกเช่นทุกวันก่อนแยกย้ายกัน แพนพายพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ โบกมือลาแฟนหนุ่มและก้าวเดินเข้าไปในห้องเรียน
“ตั้งแต่มีแฟนเป็นของตัวเอง เพื่อนอย่างกูก็ไม่สำคัญอีกเลย” รามเอื้อนเอ่ยด้วยท่าทีน้อยใจ สายตาจ้องมองเพื่อนสาวนั่งบนเก้าอี้ใกล้กัน
“ยังสำคัญเหมือนเดิมย่ะ แล้วแฟนมึงล่ะไปไหน”
“โกรธกูอ่ะดิ...เย็นนี้จะไปง้อซักยกสองยก”
“โรคจิต...” ประโยคนั้นของราม ทำแพนพายเผลอนึกถึงเรื่องบนเตียงของเธอกับโยธาขึ้นมาดื้อๆ ใบหน้าสวยเห่อร้อนผะผ่าวอย่างห้ามไม่ได้
“ว่าแต่กู...หน้ามึงแดงแบบนั้นคิดเรื่องอย่างว่าอยู่ใช่มั้ย ยอมรับมา” รามหรี่
