แพนพายแต่งตัวชุดนักศึกษาเฉกเช่นทุกวัน ขับรถส่วนตัวมาเรียนโดยไม่ให้เพื่อนสนิทมารับ ตั้งใจว่าหลังเลิกเรียนเธอจะไปเลือกซื้อของใช้จำเป็นสำหรับไปค่ายรับน้องนอกสถานที่
“แพน” ทันทีที่เท้าเล็กก้าวลงจากรถ เสียงเอ่ยเรียกดังขึ้นจากทางด้านหลัง โยธาสาวเท้าเข้ามาใกล้พร้อมกับส่งยิ้มให้
“พี่โยธา” แพนพายตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงเรียกเป็นใคร แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด แต่นั่นก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาคมกริบไปได้
“ขึ้นรถก่อน” มือหนาจับให้เธอกลับขึ้นรถเช่นเดิม แล้วรีบเดินไปยังอีกฝั่งของตัวรถขึ้นนั่งเบาะข้างคนขับ ไม่ลืมปิดประตูเพื่อไม่ให้คนนอกมองเห็น
“เอ่อ...พี่โยธามีอะไรรึเปล่าคะ” แพนพายทำใจกล้าเก็บซ่อนความประหม่า ราวกับว่าเขาและเธอไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน ไม่เคยมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเลยซักครั้ง
“ได้ของขวัญหรือยัง” เอ่ยถามพลางกวาดสายตามองข้อมือเล็กทั้งสองข้างยังว่างเปล่า ก่อ
