“ถึงแล้ว”
โยธาเปิดประตูเดินอ้อมมายังฝั่งคนนั่ง เป็นเวลาเดียวกับแพนพายก้าวขาลงจากรถสายตาคู่สวยมองร่างสูงเล็กน้อย ก้าวเท้าเดินเข้าไปในลิฟท์โดยมีโยธาตามมาติดๆ เพียงอึดใจประตูลิฟท์ก็เปิดออกกว้างที่ชั้นสิบ
“โกรธพี่หรอ” โยธาหยุดยืนเคียงข้างกันรอแพนพายสแกนนิ้วมือเปิดประตูห้อง
“ไม่ได้โกรธค่ะ แล้วนี่พี่โยธาตามแพนมาทำไมคะ” ห้องเขาอยู่ชั้นยี่สิบห้าไม่ใช่หรือไง
“ก็แพนไม่สนใจพี่ กลับไปพี่คงนอนไม่หลับ” ท่อนแขนแกร่งโอบกอดเอวบางจากทางด้านหลังวางปลายคางบนไหล่เล็ก ปลายจมูกโด่งคลอเคลียซอกคอขาว
“ทำอะไรของพี่เนี่ย เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” เธอกับเขายืนอยู่หน้าห้อง ทำไมถึงกล้าทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้นะ ร่างบางพยายามผละออกจากอ้อมกอด แต่เขากลับไม่ยอมง่ายๆ
“ถ้ากลัวคนเห็น งั้นเข้าห้อง” สิ้นเสียงโยธารั้งคนตัวเล็กเข้าไปภายในห้อง ดันแผ่นหลังบางแนบชิดผนังไม่ลืมปิดประตูล็อคอย่างดี
“โกรธพี่ใช่มั้ย” มือหนาค้ำผนังห้องก
