แกร๊ก!
เสียงประตูเปิดออกกว้าง เรียกใครคนที่ยืนก้มหน้ามองปลายเท้าด้วยความสิ้นหวังคิดว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ เงยหน้าขึ้นมามองช้าๆ
“มาทำไมคะ”
“.....พี่คิดถึง ก็เลยมาหา”
“แค่นี้ใช่มั้ย?” แพนพายเลิกคิ้วถาม พร้อมกับก้าวเท้ายืนขวางไว้ไม่ให้เขามองเห็นช่อดอกไม้วางอยู่บนโต๊ะกลางโซฟา เมื่อเห็นว่าเขายังยืนนิ่งไม่โต้ตอบ มือบางเตรียมปิดประตู แต่ก็ถูกโยธาจับเอาไว้เสียก่อน
“พี่ขอเข้าไปข้างในได้มั้ย”
“ไม่ค่ะ!”
“ทำไมล่ะ ในเมื่อแพน.....” โยธาเอ่ยไม่ทันจบประโยค แพนพายก็แทรกขึ้นราวกับรู้ว่าเขาจะพูดอะไรออกมา
“ฉันรับดอกไม้ไม่ได้แปลว่าให้โอกาส ฉันก็แค่...สงสารพี่ไรเดอร์ต้องหอบของกลับไปเพราะไม่มีคนรับ” เสียงหวานร่ายยาว ใบหน้าสวยเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกใด แต่โยธาก็ไม่ละความพยายามฉีกยิ้มให้ สายตาคมวาววับด้วยความเจ้าเล่ห์
“ไม่เข้าก็ได้ครับ แค่แพนรับดอกไม้พี่ก็ดีใจแล้ว...ฝันดีนะ” จบประโยค ร่างสูง
