แกร๊ก!
แพนพายเปิดประตูเข้ามาในห้องส่วนตัวเปิดแอร์เย็นเฉียบ เท้าเล็กก้าวเดินไปยังโซฟาตัวใหญ่ที่มีพี่ชายนั่งไขว่ห้างท่าสบาย
“ไง...ใจอ่อนแล้วหรือไง หื้ม?” นำทัพเอ่ยถามขณะน้องสาวหย่อนตัวนั่งลงข้างกัน
“เปล่านี่คะ แพนไม่อยากเห็นหน้าเขาด้วยซ้ำ” คนเป็นน้องตอบกลับแต่ไม่กล้าสบสายตาคมคู่นั้น
“เฮ้ออ....จะยังไงก็ช่าง เฮียอยู่ข้างแพนนะ” เขาเข้าใจความรู้สึกน้องสาวเป็นอย่างดี การจะตัดใจจากใครซักคนโดยที่เขาคนนั้นยังพยายามเข้าหาและคอยทำสิ่งดีๆให้มันไม่ใช่เรื่องง่าย
“เฮีย~แพนสับสนไปหมดแล้ว”
“เฮียเชื่อการตัดสินใจของแพนครับ”
แพนพายยิ้มกว้างโผเข้ากอดพี่ชายไว้แน่น นำทัพเองก็กอดตอบ เรื่องความรักมันห้ามกันไม่ได้
“ไปนอนเถอะ...เฮียจะกลับแล้วมีงานด่วนต้องไปทำ” นำทัพผละออก มือสากลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู ก่อนจะลุกขึ้นเดินจากห้องไปโดยมีสายตาของแพนพายมองตามหลังกระทั่งประตูบานใหญ่ปิดสนิทลง
“ทำร้ายกันขนาดนั้นจะอยาก
