“คุณเป็นใคร?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม คิ้วหนาขมวดเข้ากันเป็นปม สายตาคมกริบจ้องมองผู้บุกรุกผ่านความมืด คนมาใหม่เป็นผู้หญิงเขาดูไม่ผิดแน่
“หึ!ตื่นแล้วก็ดี”
เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน เขาไม่คุ้นเสียงเธอเลยซักนิด ปลายกระบอกปืนของคนทั้งสองยังคงจ่อไปยังอีกฝ่ายไม่ลดละ ก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมเปิดสวิตซ์ไฟ ทำให้ภายในห้องสว่างขึ้นมองเห็นอีกคนอย่างชัดเจน
“ต้องการอะไร?” โยธามองใบหน้าสวยของหญิงวัยกลางคน รู้สึกคุ้นหน้าเธอไม่น้อย แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหน
“หน้าตาดีนะเรา...แต่ทำตัวไม่น่ารักเลย” อัญญาเอื้อนเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ รูปถ่ายที่ได้มายังดูดีไม่เท่าตัวจริง
“พูดอะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ”
“เอาล่ะเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันฉันมีเวลาไม่มาก....” ก่อนที่คนของสามีจะตามเจอ ประโยคหลังอัญญาทำเพียงคิดในใจเท่านั้นไม่ได้ออกเสียง “....ฉันเป็นแม่แพนพาย”
“....” โยธาเบิกตาโพลงด้วยท่าที
