ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นพร้อมกับประตูลิฟต์เปิดกว้างบนชั้น25 แพนพายเตรียมพาโยธาก้าวเดินออกไป แต่ทว่า เท้าเล็กต้องหยุดชะงัก เมื่อสายตามองเห็นคนที่ยืนเด่นตระหง่านอยู่ตรงหน้า
“ทิศเหนือ” โยธาเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงเบาหวิว อาการเมามายเมื่อครู่แทบมลายหายไปโดยอัตโนมัติ ตาสว่างขึ้นมาทันที
“เฮียทัพ” ต่างจากแพนพายที่เอ่ยเรียกอีกชื่อทั้งที่คนตรงหน้าคือคนเดียวกัน ต่อให้เห็นแค่แผ่นหลังเธอก็จำพี่ชายได้ดี
“คิดจะทำอะไรน้องกูอีก” นำทัพเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบจ้องมองโยธาตาเขม็ง
“ผมไม่ได้จะทำอะไรแพนทั้งนั้น”
"เหอะ!"
“ผมอยากกลับมาคบกับแพนเหมือนเดิม จะไม่ทำให้แพนต้องเสียใจอีก พี่ช่วย......”
“กูไม่ใช่พี่มึง”
“เฮียทัพ!” แพนพายเอ่ยขัด มือบางยังคงโอบประคองร่างสูงไม่ห่าง น่าแปลกที่เธอกลับรู้สึกไม่ดีที่ได้ยินพี่ชายพูดจาร้ายๆใส่เขาแบบนั้น
“หึ...แล้วนี่จะไปไหนกัน?”
“แพนแค่ขึ้นมาส่งเขา แค่นั้นค่ะ” เสียงหวานพูดต
