วันต่อมา
"เป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่มั้ย?" เวอาร์เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง พลางไล่สายตาสำรวจมองลูกพีชที่นอนสะลึมสะลืออยู่ เธอไม่ได้เป็นอะไรมาก มีแค่รอยช้ำตรงมุมปากทั้งสองข้าง
"อือ...กี่โมงละเนี่ย?"
"จะเก้าโมงละ"
"อืม...." เธอค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่งก่อนจะบีบนวดขมับไปมาอย่างเบามือ เธอรู้สึกหนักอึ้งไปหมดเลยทั้งตัว
"กินข้าวกินยาซะสิ จะได้หาย"
"ฉันยังไม่หิว ออกไปจากห้องฉันได้ละ ฉันอยากอยู่คนเดียว"
"ตามใจ"
เขายอมเดินออกมาจากห้องของเธออย่างว่าง่ายเพื่อให้เธอได้พักผ่อน
เวลาต่อมา
"คนหายไปไหนกันหมด" ลูกพีชบ่นพึมพำเมื่อเดินลงมาด้านล่างแล้วพบว่าทุกอย่างเงียบสนิท ทั้งๆ ที่ปกติจะมีเสียงของแม่บ้านยืนคุยกันหัวเราะคิกคัก
เธอเดินเข้าไปดูในครัวเพราะคิดว่าทุกคนคงจะอยู่ในนั้นกัน แต่ก็ไม่พบใครเลยแม้แต่คนเดียว มีเพียงการ์ดที่เดินวนไปวนมากันอยู่ที่นอกบ้าน
"หาใครอยู่?" เสียงเข้มเอ่ยแทรกความเงียบงันขึ้นม
