เวลาต่อมา
ถึงตอนนี้เธอก็ยังทำใจไม่ได้กับการจากไปของยาย มันเร็วไปสำหรับเธอจริงๆ ก่อนหน้านั้นเธอตัดความกลัวออกไปหมดแล้ว และคิดมาตลอดว่ายายคงจะอยู่กับเธออีกนาน แต่มันไม่เป็นแบบนั้นเลย
"ตอนนี้ยายคงอยู่กับตาใช่มั้ย ยายคงไปอยู่กับคนที่ยายรักแล้วใช่มั้ย" เธอนั่งน้ำตาไหล พลางนึกถึงคำพูดของยายที่เคยบอกเอาไว้
( สักวันยายก็คงต้องตามไปอยู่กับตาของเอ็งเหมือนกัน )
"ลูกพีช...ร้องไห้อีกแล้วนะ" ไคโรจับหัวไหล่ของเธอจากทางด้านหลัง ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เธอ
"ทำไมคุณถึงยังไม่กลับไปอีกคะ"
"ฉันรอกลับพร้อมเธอไง"
"หนูยังไม่กลับหรอกค่ะ"
"ฉันรู้นะว่าเธอเสียใจ แต่ฉันอยากให้เธอทำใจ แล้วคิดซะว่าเรื่องเกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์"
"หนูพยายามแล้ว" เธอพยายามที่จะตัดใจและคิดว่ามันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่เกิดมาแล้วก็ต้องตาย แต่สำหรับเธอมันเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่มากจริงๆ
ยายคนเดียวที่เป็นเหมือนทั้งชี
