“หลับให้สบายนะคะพ่อ ไม่เจ็บปวดอะไรอีกแล้วนะ ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดีๆ และความรักที่พ่อมีให้เสมอมา แพรรักพ่อนะคะ” เธอมองรูปภาพคนเป็นพ่อผ่านม่านน้ำตา ก่อนจะนำดอกไม้จันทร์ในมือวางลงหน้าพานแล้วเดินลงบันไดเพื่อให้คนอื่นได้เคารพศพพ่อก่อนทำการเผา
ผู้คนทยอยนำดอกไม้จันทร์ขึ้นไปเคารพศพของทิวัตถ์จนกระทั่งถึงเวลาทำการเผาศพ
แพรวายืนมองควันสีเทาลอยออกจากปล่องสูงสุดของเมรุลอยไปตามทิศทางของลมแล้วค่อยๆ จางหายไปทีละนิด เธอยืนร้องไห้กับภาพนั้นอย่างเจ็บปวดโดยมีลูคัสคอยประคองเอาไว้
“ฮึก…” ไม่คิดเลยว่าการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักจะเดินทางมาถึงคิวของเธอ ที่ผ่านมาเฝ้ารอปาฏิหาริย์ว่าคงเกิดขึ้นในสักวัน ไม่ได้เผื่อใจเรื่องในวันนี้เอาไว้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอคาดหวังว่าต้องมีสักวันที่พ่อจะฟื้นขึ้นมา
ในเมื่อวันนี้มาถึงแล้วคงต้องยอมรับความจริงและทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้ แม้ว่ามัน…จะยากมากในช่วงแรกก็ตาม
“แพรวา!
