บทที่ 27
ด้านเอวา...
“เป็นไรว่ะมึง กูเห็นยืนจ้องโทรศัพท์ตั้งนานละ” มิล่าเดินเข้ามาถามฉันที่กำลังยืนจ้องโทรศัพท์อยู่ที่เดิม...
“เปล่าอะ กูแค่แปลกใจที่ไม่เห็นเขาโทรมา เพราะถ้าเป็นปกติป่านนี้เขาน่าจะตื่นแล้วน่ะ”
“แล้วทำไมมึงไม่โทรไปเองว่ะ”
“มิล่า! กูหนีเขามาเที่ยวน่ะเว้ย มึงยังจะให้กูโทรไปอีกเหรอ?”
“เอ้า มึงนี่ ก็กูเห็นมึงยืนจ้องตั้งนานละ ก็เลยเสนอดูไง”
“เออๆ ช่างเขาเหอะ เขาไม่โทรมาก็ดีแล้วเพราะกูก็ยังไม่รู้จะคุยกับเขายังไงเหมือนกัน อีกอย่างเขาอาจจะยังไม่ตื่นก็ได้ เพราะเมื่อคืนก็ไม่รู้ว่าดื่มหนักรึเปล่า”
“เออ ก็อาจจะเป็นไปได้น่ะ ถ้าเป็นตามที่มึงบอกอะ”
“แล้วที่อีสองตัวนั้นมันบอกว่าเจอเฮียรามข้างล่างก่อนออกมาจากคอนโดอะ เขาไม่ได้ไปหาเฮียไซเหรอว่ะ”
“กูก็ไม่รู้ว่ะ เฮียอาจจะแวะไปหาเพื่อนคนอื่นที่อยู่ในนั้นด้วยก็ได้ เพราะถ้าขึ้นไปที่ห้อง กูว่าป่านนี้ไม่น่าจะเหลืออะแต่นี่ยังเงียบอยู่ ส่วนโน
