13. คนเจ้าเล่ห์

1610 คำ
โม่ฟานหมายจะแก้ต่างให้เจ้านายโม่ฟานหมายจะแก้ต่างให้เจ้านาย ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้อ้าปาก เสียงเย็นของท่านโหวก็ดังขึ้นเสียงเย็นของท่านโหวก็ดังขึ้น “ปล่อยแขนข้า ประเดี๋ยวภรรยาข้าจะเข้าใจผิดเสียเปล่า” สิ้นคำเขาก็แกะมือนางออก ก่อนจะเดินมารั้งเอวฮุ่ยอันพาไปนั่งที่โต๊ะมุมห้อง ผู้ถูกอ้างนามจึงได้แต่กะพริบตาถี่มองเขา “อะ…เอาแบบนี้เลยหรือเจ้าคะ หากคนอื่นมาเห็นเข้า ชื่อเสียงข้าน้อยก็ป่นปี้หมดน่ะสิ” ต่อว่าเขาเสียงเบา ไม่ชอบใจเลยที่อีกฝ่ายใช้ตนเป็นไม้กันหมาเช่นนี้ “ห้าตำลึง สำหรับการแสร้งเป็นภรรยาข้า” “ต่อวันหรือต่อเดือนเจ้าคะ” รีบถามทันที หวังอวี้มองหน้าคนตัวเล็กที่เผยแววตาเปล่งประกายจนน่าตี นี่นางเห็นเขาเป็นคลังขุมทรัพย์หรือ ได้โอกาสก็รีดไถเลยเชียว “ต่อเดือน หากมีสตรีเข้ามาวุ่นวายกับข้า เจ้าก็เล่นไปตามน้ำ ส่วนเงินเดือนในการทำงานก็แยกต่างหาก” เอ่ยโดยไม่มองหน้า เพราะนึกมันเขี้ยวกับท่าทางกระดี๊กระด๊านี้เหลือเกิน “ตกลงเจ้าค่ะ รับรองภรรยาคนนี้จะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แต่ถ้าท่านโหวเกิดพึงใจสตรีคนไหนท่านก็รีบบอกข้าน้อยแล้วกัน ข้าน้อยจะได้ไม่ทำเสียเรื่อง” เอ่ยจบก็ยิ้มร่าส่งให้เขา พร้อมกับเคาะนิ้วอย่างมีความสุข เมื่อนึกถึงเงินที่จะได้รับในแต่ละเดือน “หึหึ เอาไว้ข้าจะบอกเจ้าคนแรกก็แล้วกัน หากข้าเจอสตรีที่พึงใจ” เอ่ยจบก็มองหน้านาง ซึ่งยามนี้ฮุ่ยอันไม่ได้สนใจเขาเลย นางกำลังนึกถึงเงินเดือนสิบตำลึงที่จะได้รับมากกว่า เป็นเหตุให้หวังอวี้ต้องใช้เท้าเตะสะกิดนางให้รู้สึกตัว เพราะหญิงสาวที่ร้องขอให้เขาช่วยกำลังเดินมาหาอีกครั้ง “เมื่อครู่ข้าน้อยตกใจกลัวมาก จึงได้ล่วงเกินท่านโหวไป ขอได้โปรดอย่าถือสาข้าน้อยเลยนะเจ้าคะ” เอ่ยเสียงสั่นเครือ หวังอวี้มองหน้าฮุ่ยอันทันที พร้อมกับยักคิ้วใส่ด้วย เพื่อส่งสัญญาณบางอย่างให้นาง ‘ชิ เล่นโยนมาให้แบบนี้เลยเหรอ’ ก่นด่าเขาในใจ ก่อนจะหันมาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ ฮุ่ยอันจึงขยับลุกขึ้นแล้วยื่นมือออกมาจับแขนนาง “ไม่เป็นไรหรอกคุณหนู ข้าน้อยกับสามีเข้าใจดี นั่งลงเถิด อยู่กับเราท่านปลอดภัยแน่นอน” เอ่ยพร้อมกับประคองอีกฝ่ายนั่ง ซึ่งมันทำให้หวังอวี้รู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย เขาไม่ชอบให้สตรีมานั่งร่วมโต๊ะ ยกเว้นฮุ่ยอันนี่แหละที่เขาอนุญาต “สามี จะเป็นไปได้อย่างไร ท่านโหวยังไม่ได้แต่งงานใหม่เสียหน่อย เจ้าคิดหรือว่าข้าจะเชื่อ” หญิงสาวแปลกหน้ายังคงหาข้ออ้าง นางคิดว่าทั้งคู่ตั้งใจสร้างเรื่องโกหกตนมากกว่า ตอนอยู่เมืองหลวงนางก็ไปมาหาสู่ตระกูลหวังอยู่เป็นประจำ ไม่เคยได้ยินข่าวท่านโหวแต่งอนุหรือฮูหยินเลย “แหม…คุณหนูก็ ถึงข้ากับท่านโหวยังไม่ได้เข้าพิธีตามธรรมเนียม ทว่าทางร่างกายเราก็เป็นสามีภรรยากันแล้วนะเจ้าคะ ส่วนจะทำอย่างไรนั้น ข้าคงไม่ต้องรายงานท่านกระมัง” เอ่ยจบก็ทำท่ากระมิดกระเมี้ยนเอียงอาย ทำเอาหวังอวี้แทบจะหลุดหัวเราะออกมา นึกไม่ถึงว่าฮุ่ยอันจะกล้าเอ่ยเช่นนี้ ดีที่แขกเหรื่อแยกย้ายกันไปพักหมดแล้ว ส่วนหนึ่งก็ออกไปตามหาคนร้าย ยามนี้จึงเหลือแค่คนของเขาและคุณหนูสี่เท่านั้น “ไร้ยางอาย นี่ท่านโหวคิดจะรับนางเป็นอนุจริงหรือเจ้าคะ ท่านลุงท่านป้าไม่มีทางยอมแน่” ยังมิวายกล่าวคำดูถูก เพราะนางมั่นใจว่าหญิงผู้นี้ไม่มีทางผ่านด่านสกุลหวังได้ “แหมมม…” ฮุ่ยอันลากเสียงยาวก่อนจะเอ่ยอีก “คนรักชอบพอกัน ได้เสียกันเรียกว่าไร้ยางอายหรือเจ้าคะ แล้วคนที่เอาตัวมาเสนอให้สามีผู้อื่นนี่ควรเรียกว่าอะไรนะ” ขยับกายลุกขึ้นมา ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนั่งบนตักของท่านโหว พร้อมกับโอบรอบคอเขาไว้ ซึ่งหวังอวี้ก็ไม่ได้ต่อว่าอันใดเลย กลับชอบใจด้วยซ้ำ “ท่านพี่ น้องอยากขึ้นห้องแล้วเจ้าค่ะ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า แล้วยังต้องเดินทางอีก น้องเพลียเหลือเกินเจ้าค่ะ” ว่าพร้อมกับซบหน้าลงบนไหล่แกร่ง เหลือบตามองสตรีที่นั่งกำมืออย่างแค้นใจ ใครบอกให้มาดูถูกนางกันล่ะ ฮุ่ยอันหรือจะยอม ในเมื่อเจ้านายไฟเขียวให้ขนาดนี้แล้ว ตนก็จะจัดชุดใหญ่ให้คุณหนูผู้สูงส่งเสียเลย “ได้ พี่ตามใจเจ้า” หวังอวี้เอ่ยเสียงอ่อนตามน้ำ “โม่ฟานจัดการที่เหลือด้วย ข้าจะพา เมีย ไปพัก” เขาเน้นฐานะคนในอ้อมแขนด้วยประโยคที่ชาวบ้านทั่วไปมักใช้กัน ทำเอาหญิงสาวที่นั่งอยู่ถึงกับกำมือแน่น ได้แต่มองตามร่างสูงอุ้มเอาสตรีอีกนางเดินออกไปจากห้องอาหารแห่งนี้ “ท่านโหวเราลืมสั่งอาหาร” ส่งเสียงกระซิบข้างหู สองเท้าจึงหยุดชะงักในทันที ใช่ว่าจะเป็นเพราะคำที่นางบอก ทว่ามันเป็นเพราะลมหายใจอุ่นที่เป่ารดต้นคออยู่ต่างหาก “หน้าสิ่วหน้าขวานยังจะห่วงกินอีก” แสร้งตำหนิทันที “หื้อ…ก็มันหิวนี่ กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องสิเจ้าคะ มิเช่นนั้นจะต่อสู้กับข้าศึกได้หรือ” กล่าวไปเรื่อย โดยไม่รู้เลยว่าน้ำเสียงแผ่วเบาของนางมันทำให้คนที่อุ้มอยู่ขนลุกเพียงใด เขาเลยต้องรีบหันไปสั่งคนสนิทให้บอกคนครัวนำอาหารไปส่งที่ห้อง ก่อนจะสาวเท้าเดินตรงไปยังเรือนที่อยู่อีกมุมของจุดพักม้าแห่งนี้ โดยที่เขาไม่ยอมวางคนในอ้อมแขนลงเลย “เอ่อ…พ้นแล้ว ท่านโหวปล่อยข้าน้อยลงเถอะเจ้าค่ะ” ขยับตัวตั้งท่าจะลง ทว่าแรงรัดกลับแน่นขึ้น “เล่นแล้วก็ต้องเล่นให้จบสิ ทำครึ่ง ๆ กลาง ๆ มันใช้ได้ที่ไหน” “เช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้าค่ะ ถ้าท่านโหวไม่เมื่อย” บอกอย่างไม่ยี่หระ พร้อมกับซบหน้าลงใส่ไหล่เขาตามเดิม ทำเอาหวังอวี้ถึงกับหยุดชะงักทันที แต่ก็ใช่ว่าเขาจะปล่อยนางลง “ไม่กลัวข้าหักค่าจ้างเจ้าหรือ ใช้งานเจ้านายเช่นนี้” ก้มหน้ามองคนที่กำลังเล่นมือตนเอง ดูไม่ต่างจากเด็กน้อยเลย “หักไม่ได้เจ้าค่ะ ราคานี้ถือว่าขายขาด แต่ถ้าท่านโหวจะจ่ายเพิ่มข้าน้อยก็ไม่ว่าอะไรนะเจ้าคะ ฮุ่ยอันยินดีรับ” ยิ้มแฉ่งให้เขา คนฟังจึงได้แต่ส่ายศีรษะ นึกไม่ถึงว่านางจะตอบกลับเช่นนี้ เห็นทีเขาต้องทำความเข้าใจกับนางใหม่แล้วกระมัง ท่าทางใสซื่อของคนไม่ประสานางเอาไปซ่อนไว้ที่ใดกัน ยามนี้เขาเห็นแต่สตรีร้ายกาจ เจ้าเล่ห์เป็นที่สุด หวังอวี้เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า สิ่งที่นางทำให้เห็นทุกวันมันใช่ตัวตนของฮุ่ยอันหรือไม่ หรือแท้จริงแล้วนางมีอีกด้านปิดบังเอาไว้ ความสงสัยที่มีเขายังเก็บเอาไว้ในใจ ตราบใดที่นางยังอยู่ใต้อาณัติ เขาต้องหาความจริงได้อยู่แล้ว หวังอวี้อุ้มภรรยาจอมปลอมมาถึงหน้าเรือนพักก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ กระทั่งเข้ามาด้านใน เขาก็วางนางลงบนโต๊ะ พร้อมกับยืนค้ำกักขังเอาไว้ด้วย ทำเอาคนตัวเล็กเกิดอาการประหม่าทันที มือขาวจึงยกขึ้นดันอกแกร่งเพื่อยันไว้ “หึ! ไม่เก่งเหมือนเมื่อครู่แล้วหรือ กล้ามากนะที่มานั่งบนตักข้า ไม่กลัวข้าจะจับเจ้าโยนลงพื้นหรือ” ขยับหน้าเข้ามาใกล้ ผู้ที่นั่งอยู่จึงต้องเอนตัวไปด้านหลังเพื่อออกห่าง “มันก็แค่การแสดง ข้าน้อยเชื่อว่าท่านโหวเข้าใจดี อีกอย่างคุณหนูผู้นั้นพูดจาไม่น่ารักสักนิด ข้าน้อยเลยอดไม่ได้ จึงยั่วโมโหนางเล่น แต่ขอบคุณท่านโหวที่ให้ความร่วมมือนะเจ้าคะ” ประโยคหลังฟังดูก็รู้ว่านางตั้งใจจะเอาใจเขา หวังอวี้จึงยกยิ้มก่อนจะใช้นิ้วดีดหน้าผากนางไปหนึ่งที จนคนตัวเล็กร้องออกมาเสียงหลง ยกมือกุมหัวตนเอาไว้พร้อมกับยู่ปากใส่ด้วย “ไปอาบน้ำเสีย เจ้าทำธุระเสร็จอาหารคงมาพอดี” เอ่ยพร้อมกับถอยออกมายืนเพื่อเปิดทางให้นาง ฮุ่ยอันขยับลงมายืน ทว่าขาที่เจ็บอยู่ก็ทำให้นางต้องทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ “เจ้าบาดเจ็บหรือ” หวังอวี้รีบเข้ามาประคอง “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เมื่อครู่แค่ยังไม่ทันตั้งตัวเท่านั้น” บอกพร้อมกับดันมือเขาออกจากขาของตน “อย่าดื้อ” เสียงตำหนิดังขึ้น โดยที่ใบหน้าก็ยังก้มอยู่ที่ขา ซึ่งมันอยู่เลยหัวเข่าขึ้นมาอีก รอยแดงเกิดจากการชนขอบโต๊ะ ตอนที่คุณหนูผู้นั้นวิ่งมากระแทกนางออกจากท่านโหว
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม