เฉียวอี้เฟยยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม นางกำลังตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด ใครจะไปคิดล่ะว่าสตรีรูปร่างอรชรตรงหน้าจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ กล้าวางอำนาจต่อหน้าบิดามารดาว่าที่สามี ทั้งที่ยังไม่ทันได้แต่งเข้ามาด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้นหวังอวี้โหวยังถือขาอีก
พอฮุ่ยอันก้าวเข้ามาใกล้ นางก็ถอยหลังทันที
“กลัวอะไร อยากมาเรียกร้องสิทธิ์ให้บุตรเจ้าไม่ใช่หรือ เข้าไปสิข้าจะได้จัดการให้มันจบ ๆ ไป” มองหน้าอย่างกับนักเลงหัวไม้ ทำเอาอีกฝ่ายต้องรีบไปคว้าแขนพี่ชายไว้เป็นที่พึ่ง
“เข้าไป! อย่าให้ต้องพูดซ้ำทั้งพี่ทั้งน้อง” หวังอวี้เดินเข้ามาทำหน้าถมึงทึงใสทั้งคู่ โดยมีคนสนิทเดินมาประกบด้วย
ทำให้สองพี่น้องตระกูลเฉียวต้องเดินเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ โดยมีหวังอวี้และฮุ่ยอันตามมาทีหลัง
“หากข้าจำไม่ผิดสตรีผู้นี้มิใช่ฮูหยินคนเก่าของหวังอวี้หรือ” หยางอ๋องเอียงหน้ามากระซิบถามพระอนุชา
“พ่ะย่ะค่ะ คาดว่านางคงมาเรื่องบุตร”
“บุตรหรือ
