เฟิงหรานมองสหายที่มีท่าทางต่างออกไปมาก หวังอวี้เอาแต่นั่งยิ้มมองว่าที่ภรรยาตัวน้อยจนไม่สนใจสิ่งใด ทว่าเท่าที่มองดูก็พอกันทั้งหญิงและชาย ฮุ่ยอันก็ดูเอาใจสหายเขาจนน่าหมั่นไส้ แต่จะว่าไปเขาก็คิดไม่ถึงว่านางจะงามเพียงนี้ ถือว่าเป็นโชคดีของสหาย หากทั้งคู่รักกันจริงดั่งที่เห็น
เขาหวังว่าสตรีนางนี้ ไม่ได้คิดจับหวังอวี้เพียงเพราะอยากเป็นฮูหยินท่านโหว เพราะเท่าที่เห็นแววตาของสหายมันสื่อให้รู้ว่ามีใจต่อฮุ่ยอันมากพอสมควร เฟิงหรานไม่อยากเห็นสหายเจ็บปวดเหมือนสิบปีก่อนอีกแล้ว หากหวังอวี้พบรักที่ดีเขาย่อมดีใจด้วยอยู่แล้ว เกรงแต่ว่าฮุ่ยอันจะใช้สหายเป็นสะพานสู่ความมั่งคั่งเสียมากกว่า เพราะสตรีที่เข้าหาทั้งคู่ต่างก็คิดเช่นนี้ทั้งนั้น
ฮุ่ยอันวางถ้วยน้ำซุปที่ขึ้นไอหอมกรุ่นลงตรงหน้าท่านโหว หวังอวี้ยิ้มอ่อนส่งให้ ก่อนจะหันมาสูดดมกลิ่นหอม จากนั้นก็ตักใส่ปาก เคี้ยวชิ้นเนื้อหมูที่เปื่อยยุ่ยโดยหลับตาไปด้วย
“ดีมา
