หวังอวี้ขยับลุกนั่งก่อนจะรั้งเอาร่างเล็กตามมาด้วย เขายกมือขึ้นลูบแก้มเนียนเบา ๆ “เจ้าอย่าได้กังวลเรื่องนี้เลยนะ พี่เป็นถึงท่านโหวที่ฝ่าบาทแต่งตั้งเอง ตำแหน่งนี้ไม่เกี่ยวกับสกุลหวังสักนิด ท่านพ่อท่านแม่หรือใครก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามพี่เรื่องแต่งงาน ฉะนั้นอย่าได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจอีกนะ” เอ่ยจบเขาก็ยกนางขึ้นมานั่งซ้อนบนตัก กอดรัดจากทางด้านหลังอย่างหวงแหน
“พี่เกรงแต่เจ้าได้รับปูนบำเหน็จจากฝ่าบาทแล้วคงไม่อยากแต่งกับพี่มากกว่า ในเมืองหลวงมีบุรุษรูปงามมากมาย เจ้าหรือก็ยังสาวใครเห็นเป็นต้องชื่นชมอยากเข้าใกล้ ถึงยามนั้นเจ้าอย่าเปลี่ยนใจทิ้งพี่ไปนะฮุ่ยอัน” เอ่ยมาถึงตรงนี้เขาก็เงียบเสียง พร้อมกับแววตาหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด
ด้วยความที่หวังอวี้นั้นเคยแต่งงานมาแล้ว อีกทั้งอายุเขาก็มากกว่าฮุ่ยอันถึงสิบกว่าปี จึงกลัวว่านางจะมีใจเป็นอื่น
ฮุ่ยอันเผยยิ้มกับถ้อยคำเว้าวอนของเขา ทว่าพอหันมาเห็นแววตาวูบไหวของบุร
