ขณะที่ วายุเองก็จ้องเธอตอบด้วยท่าทีและอาการเดียวกัน จนเส้นบาง ๆ ระหว่างความถูกต้องกับความปรารถนาที่ขึงกั้นอยู่แทบจะขาดสะบั้นลงในพริบตา
เพล้ง!!!
เสียงถ้วยกาแฟที่ล่วงหล่นจากมือของวายุตกลงบนพื้นและแตกกระจายดังลั่น ทำให้คนทั้งสองต่างสะดุ้งและตื่นจากภวังค์เสน่หาของกันและกันในทันที
“อุ๊ย!”
เมลดาอุทานด้วยสีหน้าตกใจเล็ก ๆ ก่อนจะรีบลุกจากเก้าอี้ ปรี่ลงไปทำท่าจะเก็บเศษแก้วที่ตกอยู่บนพื้นใกล้กับเท้าทั้งสองข้างของวายุ
“อย่าคับ!”
เสียงทุ้มกร้าวของชายหนุ่มดังขึ้น ก่อนที่เขาจะยื่นมือใหญ่เข้าไปคว้าข้อมือเรียวเล็กของแม่เลี้ยงสาวเอาไว้
“อันตราย เดี๋ยวผมทำเอง”
วายุจ้องเธอด้วยแววตาคมกริบ จนหญิงสาวต้องนิ่งอึ้งไปทันที จากนั้นเขาก็ปล่อยมือเธอ แล้วก้มหน้าลงใช้สองมือบรรจงเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่บนพื้นอย่างระมัดระวัง
เมลดาจึงรีบเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดโต๊ะที่วางพับอยู่ใกล้ ๆ มารองมือไว้ และช่วยเขาเก็บเศษ
