ตอนที่ 6 ลองรักยอดมวยไทยแสนร้าย

845 คำ

ดวงตาไปสะดุดกับคนที่เดินผ่านประตูเข้ามากับกลุ่มเพื่อน ส่วนสูงไม่เกินร้อยหกสิบเซ็นแต่แม่งเด่นสุด! ตัดผมสั้นรับกับกรอบหน้า ทำผมหน้าม้ารับกับดวงตากลมโต ริมฝีปากจิ้มลิ้มเล็กๆ รับกับจมูกเชิดรั้นสุดๆ ชอบทำแก้มป่อง แอ๊บแบ๊วๆ คิดว่าตัวเองเป็นตุ๊กตามั้ง! แต่โทษที... น่ารักกว่านั้นว่ะ! พูดผิด ขี้เหร่กว่านั้น ตุ๊กตายางกูน่ารักกว่าตั้งเยอะ! ยอดกับเสกข์อมยิ้ม แล้วบอกลืมเมียเก่าแล้ว ตายไปก็ไม่เผาผี แต่เมื่อกี้หันขวับคอแทบเคล็ด ไอ้ปิงนะไอ้ปิง! "สวัสดีค่ะพี่ๆ สบายดีไหมคะ" คนตัวเล็กในชุดเสื้อยืดปาดไหล่สีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำถามออกมาด้วยความประหม่า ว่าจะเดินผ่านเลยไปเพราะไม่กล้าทัก แต่เห็นพี่เขามองมาก่อนก็เลยคิดว่าลองดู "สบายดีครับ"/"สบายดีครับ" ยอดกับเสกข์เอ่ยขึ้นพร้อมกัน คลี่ยิ้มออกอย่างเป็นมิตร ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้พูดคุยกันเลย และรู้สาเหตุว่ามันทำไม แป้งร่ำคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ เธอก็นึกว่าพี่ๆ จะไม่อยากคุยกับเธอเสียแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ใจกล้าเข้ามาทัก ปกติเธอจะมองอยู่ห่างๆ เพราะเกรงใจ "ไอ้ปิง บอกน้องเขาไปสิว่ามึงไม่สบายต้องการหมอรักษาหัวใจ" เสกข์สะกิดต้นแขนของคนที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา จากคนพูดมาก เวลานี้กลับนิ่งเฉย เป็นใบ้หรือไงวะ! "หัวใจกูสบายดี ไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนมารักษาทั้งนั้น!" "ไอ้ห่าพูดดีๆ น้องเขาแค่มาถามสารทุกข์สุกดิบเฉยๆ" ทำไมต้องกระแทกแดกดันขนาดนั้นด้วย มาถามทำซากอะไรฮะ! ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่ เลิกกันไปนานแล้วนะ นี่ก็เพื่อนกูไหม ใช่เพื่อนของคุณเธอที่ไหน มารู้จักก็เพราะกูพามาเจอไม่ใช่? เลิกกันแล้วก็กลับไปที่เก่าสิ ไม่จำเป็นไม่ต้องเข้ามาทักอีกต่อไป ไม่ต้องมาเฉียดเข้าใกล้ให้ได้กลิ่นแป้งเด็ก รบกวนจมูกกูไปหมด! แป้งร่ำมีใบหน้าสลดลงเมื่อได้ยินแบบนั้น พยักหน้าช้าๆ เธอเข้าใจ เป็นใครก็ต้องโกรธอยู่แล้ว "เค้าขอโทษที่มารบกวนนะคะ" "รู้ตัวก็ดี!" แป้งร่ำเม้มปากเบาๆ ก่อนจะทิ้งท้ายประโยคบางอย่างที่เธอมักพูดกับตัวเองอยู่ตลอด "เค้าขอโทษนะคะพี่ปิง" เอ่ยจบจึงเดินจากไป พ้นหลังแป้งร่ำ เสกข์จึงเอ่ยขึ้น "มึงพูดแรงไปไหมไอ้ปิง น้องมันเสียใจนะนั่น" "เสียใจทำซากอะไร!" ใครกันแน่ที่ต้องเสียใจ ไม่ใช่เพื่อนมึงเหรอที่โดนทิ้ง กู โดน ทิ้ง! กูโดนบอกเลิก ไม่สิ หล่อขนาดนี้ใครมันกล้าทิ้งกูฮะ! กูไม่เอายัยนั่นมากกว่า! พูดออกมาได้ไงวะ 'เค้าต้องแต่งงาน พี่รอเค้าได้ไหมคะ' บอกให้กูรออีกสามเดือนว่าซ่านนนน แล้วหลังจากนั้นจะกลับมาคบกับกูต่อ เห็นกูกินหญ้ามั้ง แต่โทษทีกูกินข้าวว่ะ! ข้าวกล้องด้วยนะ บำรุงสมองสุดๆ เพราะฉะนั้นกูไม่โง่! ผู้หญิงบนโลกใบนี้มีเป็นล้านคน กูหาได้ดีกว่ายัยแป้งเน่าเป็นล้านเท่า! "ไอ้ห่า มึงก็พูดเกินไป น้องมันไม่ได้เต็มใจแต่งมึงก็น่าจะรู้" "กูไม่รับรู้ ถ้าไม่เต็มใจแต่งก็ไม่ต้องแต่ง แต่ในเมื่อเลือกที่จะแต่งก็ต้องต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องมาทำเหมือนอาลัยอาวรณ์กู กูรู้กูมันน่าเสียดาย!" "น้องมันปฏิเสธไม่ได้นี่" "มีปากไว้อมขี้หรือไงถึงพูดไม่ได้" เสกข์ถอนหายใจออกมาปลงๆ ไอ้ปิงมันคงแค้นฝังใจ จะพูดอะไรไปมันก็คงไม่ฟังหรอก ก็คนมันคบกันมาตั้งนาน ตั้งสามวัน! คงฝังใจน่าดู "แต่วันนี้แป้งร่ำโสดแล้วนะ" "โสดแล้วไงวะ เรื่องของยัยนั่นสิ" คนแบบนี้เดี๋ยวก็มีผัวใหม่เชื่อเลย "ที่มึงไม่มีใครเหมือนกันก็เพราะรอน้องเขาโสดอยู่ไม่ใช่เหรอ นี่ไง แป้งร่ำหมดพันธะแล้ว" "ใครบอกรอ ก็บอกแล้วตั้งแต่เลิกกับยัยนั่นกูก็ฟันไม่เลือกหน้า" แล้วอะไรนะ หมดพันธะแล้ว ก็เรื่องของยัยนั่นสิ! "กูว่าน้องแป้งอยากกลับมาคบกับมึงจริงๆ นะ ไม่งั้นคงไม่เข้ามาถามสารทุกข์สุกดิบทั้งที่รู้ว่ามึงอาจจะไม่พอใจ" "เหรอ กล้าดีเนอะ แต่ชาติหน้าตอนบ่ายๆ นะ หรือไม่ก็รอให้ผู้หญิงบนโลกใบนี้เหลือเพียงยัยนั่นคนเดียวกูอาจจะสงเคราะห์เอามาทำเมีย หรือไม่ กูอาจแค่แกล้งเอาหรรมไปถูเฉยๆ เผื่อยัยนั่นจะหายคัน!"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more