“ปรายรู้ว่าไม่เคยเถียงหรือตอบโต้คุณได้ แต่ปรายอยากถามคุณว่า...”
“หืม?...”
“คุณตกลงกับคุณพ่อว่าจะผูกมัดผู้หญิงที่ต้องมาอยู่กับคุณเพื่อแลกหนี้ นานเท่าไหร่?”
คำถามซึ่งเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจและเจือไว้ด้วยความเจ็บปวดของปรายฟ้าทำให้เขมราชอึ้งไป ลมหายใจที่เป่ารดถึงกันในระยะห่างแค่คืบมิได้บ่งบอกสิ่งใดนอกจากหัวใจสองดวงที่ยังผูกพันแนบแน่น คราวนี้เขมราชไม่ได้นึกถึงก้องกาจแต่กำลังนึกถึงตัวเองที่ทำให้ผู้อยู่ในอ้อมแขนคิดไปไกลว่าเงื่อนไขที่เขาสร้างขึ้นอาจทำลายเยื่อใยที่ร้อยรัดต่อกันไม่วันใดก็วันหนึ่ง...ซึ่งจะไม่มีวันนั้น
“เท่าที่ผมอยากอยู่กับคุณ”
ซึ่งมิใช่ตลอดไป...ปรายฟ้าหมดกำลังใจลงเสียดื้อ ๆ พร้อมกับหยาดน้ำใสรื้นขึ้นมารอบดวงตาบนดวงหน้าที่แก้มปลั่งเริ่มซีดตาม
“จะมีใครโชคร้ายมากกว่าปรายอีกไหมคะ...ไม่มีโอกาสได้เป็นเจ้าสาวในงานแต่ง สุดท้ายต้องเป็นเมียเก็บ เป็นนางบำเรอให้คนที่ไม่ได้คิดจริงจังอะไรด้วย
