“ปราย...พี่กลับล่ะนะ”
ประกายตาของปรายฟ้าหมองลงเมื่อผู้ผิดหวังหันหลังกลับไปยังรถคันใหญ่ซึ่งจอดแอบอยู่ข้างรั้วราวยังขจัดสิ่งค้างคามิหมดสิ้นจากใจ หญิงสาวยืนมองรถของก้องกาจที่ค่อยเคลื่อนห่างจนหายลับจากสายตาไปจึงร้องไห้ออกมา ใยเธอจึงอ่อนไหวกับความรู้สึกของเขามากมายเพียงนี้ แม้เขายังมิได้แสดงความยินดีทว่าท่าทีนั้นคือการยอมรับและจำนนต่อเหตุผลของความเปลี่ยนแปลง
“คุณปรายคะ...ตื่นเถอะค่ะ เช้าแล้วนะคะคุณปราย”
เสียงแม่บ้านวัยกลางคนที่แทรกเข้ามาภายในโสตประสาทปลุกภวังค์อันดำดิ่งของหญิงสาวให้ทะยานกลับมาอยู่เหนือสัมปชัญญะที่เริ่มเปิดรับความอบอุ่นจากแสงแรกของวันใหม่ผ่านเปลือกตาใต้แพขนตางอนงามซึ่งกระพริบถี่พร้อมประสาทส่วนต่าง ๆ ที่เริ่มกระตุกตื่นเต็มที่หลังนิทราลืมหลงในคืนค่ำอันเปลี่ยวดาย ปรายฟ้าขยับร่างแน่งน้อยซึ่งยังอยู่ในชุดกระโปรงผ้าลูกไม้สีขาวนอนเหยียดยาวบนโซฟานุ่มสีครีมในห้องรับแขกก่อนผลุดลุกขึ้
