“ทำไมไม่ยอมตอบผมล่ะปราย...อืม...ถ้าคุณไม่ยอมบอก ผมจะทรมานคุณจนกว่า...คุณจะพูดในสิ่งที่ผมอยากฟัง”
เขมราชเลื่อนมือบนสะโพกหนั่นแน่นมาหยุดบนขอบอันเดอร์แวร์ลูกไม้ขณะประสานสายตาที่อาบด้วยราคะร้อนกับหญิงสาวราวจะบอกว่าเธอจะได้ในสิ่งที่ปรารถนาแลกกับการยอมเอื้อนเอ่ยสิ่งที่เขาอยากได้ยินกระทั่งนิ้วนั้นเลื่อนลึกลงไปถึงรอยแยกด้านในผ่านความชุ่มฉ่ำเมื่อถูกล่วงล้ำจากสิ่งแปลกปลอม
ปรายฟ้าบิดร่างคล้ายจะทนไม่ไหวต่อชั้นเชิงอันช่ำชองปลุกให้เธอต้องเรียกร้องผ่านใบหน้าเสมือนเจ็บปวดทว่าเต็มไปด้วยความเสียวซ่านที่ทำให้เธอแทบระเบิดออกเป็นเสี่ยง
“คุณเขมคะ...อย่าแกล้งปรายแบบนี้สิคะ...หยุดเถอะค่ะ ได้โปรด”
“คุณอยากให้ผมหยุดมันจริงหรือปราย...แค่บอกว่ารัก ผมจะไม่ทำให้คุณต้องทรมานแบบนี้”
“ปราย...ปราย...”
ร่างบางขยับสะโพกตัวเองเพื่อตอบรับการแทรกเข้าและคลายออกของนิ้วหนาที่สลับกับการบีบคลึงยอดเกสรที่โผล่ออกมาพ้นกลีบดอกไม้
