แววตาเหม่อลอยจ้องมองคนที่ย่อกายทำแผลให้ คริมานิ่งพักใหญ่ เรี่ยวแรงที่มีอยู่เหมือนค่อยๆ มลายหายไป น้ำตาไหลเปรอะเปื้อนสองข้างแก้มทว่าเธอไม่ปริปากส่งเสียงสะอื้นไห้สักแอะ ข้างในสมองมีคำถามเดิมตั้งแต่ชายหนุ่มพาเข้ามาในห้องนี้
การินทำเพื่ออะไร เมื่อครู่เขายังพลอดรักกับผู้หญิงคนอื่นอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับชิดใกล้ทำดีใส่ คนใจร้ายอย่างเขาต้องการอะไรกันแน่ หรือตอกย้ำทำให้เธอเจ็บปวดยังไม่สาแก่ใจ
“เจ็บเหรอ…ถ้าเจ็บก็ทนหน่อยนะ” เขาพูดขณะใช้สำลีจุ่มแอลกอฮอล์ล้างแผลให้เธอ
“เดี๋ยวก็หายแล้ว” เมื่อจัดการล้างคราบเลือดและทำความสะอาดเรียบร้อยเขาก็เงยหน้าระบายยิ้มบางๆ
“เพี้ยง!” คำพูดและการกระทำของชายหนุ่มแม้อ่อนโยนเพียงใด ก็ไม่อาจเยียวยาหัวใจแตกสลายให้ลืมความเจ็บได้ ยิ่งเขาทำดีใส่ ใจดวงน้อยคล้ายถูกบีบรัดรุนแรง เธอเหมือนคนหายใจไม่ออก ความเจ็บปวดที่เคยเผชิญคืนกลับมาอีกระลอก ยิ่งเข้าใกล้แผลเดิมที่เคยปวดร้าวเหมือนโ
