มรรคอึ้งไป ก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่
“อย่าทำอะไรรุนแรงนะ”
“ผมรักคุณหยาจากใจครับ ไม่เคยคิดจะทำอะไรรุนแรงต่อเธอแน่นอน”
“ฉันต้องออกไปข้างนอก”
เป็นการหนีอย่างหนึ่ง มรรคยอมรับลึกๆ ว่าอยากปลดหนี้นี้เหลือเกิน ทุกวันนี้เขาขาดทุนจากการทำไร่มันไม่ได้เฟื่องฟูเหมือนก่อน อาจเพราะเขาแก่ลงมากแล้ว หัวคิดหรือไอเดียร์ใหม่ๆ สู้เด็กรุ่นใหม่ไม่ได้
เขาคิดว่าชาวสวนชาวไร่ ถ้าหัวคิดดีก็ไม่อดตายบางคนก็รวยด้วยหากขยัน ดูอย่างสองพี่น้องนี่สิ ทั้งวัฒน์และสินธรทั้งสองสร้างเนื้อสร้างตัวได้จากการทำไร่ทำสวนทั้งสิ้น
ทำกิจการของตัวเองถ้าขยันและมีหัวคิดที่ดียังไงก็รวย เขาคิดแบบนั้น
“ครับ งั้นผมกราบลาเลยนะครับ เอาไว้จะพาคุณหยามาเยี่ยมบ่อยๆ”
“ดูแลเขาแทนฉันด้วยนะ มาหยาน่ะขาดแม่แต่เด็ก แถมยังเอาแต่ใจ ฉันผิดเองแหละที่ตามใจมาตลอด แต่ฉันมีลูกคนเดียว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอที่เห็นกันมานาน ฉันไม่ยอมยกลูกสาวให้หรอก”
“ขอบคุณท่านมากครับท
