ทอรุ้งพูดอย่างจริงใจ มาหยายิ้มให้แต่พออีกฝ่ายหันไปทางอื่นเธอก็แอบเบ้หน้า ที่เธอมาทำดีด้วยเพราะอยากใกล้ชิดกับวัฒน์ ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับทอรุ้งสักนิด แต่ก็แกล้งพูดดีไปแบบนั้นเอง
“น้องรุ้งนี่คล่องจังเลยนะคะ ท่าทางจะทำอาหารเก่ง”
มาหยายอมรับว่าอีกฝ่ายหยิบจับอะไรก็คล่องแคล่วไปหมด คิดไปว่ารสมือทำอาหารน่าจะอร่อย
“พอทำได้ค่ะ”
“หือ... อร่อยจังเลย หอมด้วย นี่ไม่เรียกพอทำได้นะ”
คนพูดตักมาชิมแล้วตาโต
“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวรุ้งตักแบ่งอาหารไปให้พี่หยาเอากลับไปกินที่บ้านนะคะ”
“ไม่เอาจ้ะ พี่อยากกินอาหารกลางวันด้วย พี่เหงาที่บ้านไม่มีใคร”
“เอ่อ... รุ้งต้องเอาอาหารกลางวันไปให้อาวัฒน์ในไร่น่ะค่ะ”
“งั้นพี่ไปด้วย เอ่อ... พี่หมายความว่าพี่ก็อยากจะไปเที่ยวไร่ด้วยเหมือนกัน”
“ค่ะ”
ทอรุ้งรับคำสีหน้าไม่สบายใจนัก ไม่คิดว่ามาหยาจะเกาะติดเธอขนาดนี้
หลังทำอาหารเสร็จเธอจึงขอตัวขึ้นไปอาบน้ำเพราะเหนียวตัว
“ร
