พิชญาภาขับรถมามหาวิทยาลัยด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข พอจอดรถและเดินเข้ามาใต้ถุนอาคารเรียนเพื่อนรักสองคนก็นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“เป็นไงบ้างเล่ามาเลยไปเที่ยวมาสนุกไหม” ดลยารีบเข้ามานั่งประกบ
“สนุกมากมีของฝากให้สองคนด้วยนะ” หญิงสาวส่งกิ๊บติดผมทำจากไข่มุกให้กับเพื่อนคนละชิ้น
“สวยมากเลยพีช ขอบใจมากนะ”
“ต้องไปขอบใจพี่วรรธโน่น เพราะพีชไม่ได้เป็นคนจ่ายเงิน”
“ตกลงคบกันเป็นแฟนแล้วใช่ไหม ถึงได้ยิ้มแบบมีความสุขอย่างนี้”
“ใช่แล้วตกลงใครขอเป็นแฟนใครก่อนล่ะพีชหรือพี่วรรธ”
“ก็ต้องพี่วรรธสิ”
“เล่าหน่อยได้ไหมเขาขอเป็นแฟนยังไง” ไอยวริญถามด้วยความสนใจ
“บอกไม่ได้มันเป็นความลับ”
“เราเคยสัญญากันว่าจะไม่มีความลับต่อกันไงล่ะ”
“นั่นสิพีชขี้โกงตอนแฟนเราสองคนขอเป็นแฟนเรายังเล่าให้พีชฟังเลยแล้วพอถึงเวลาตัวเองมีแฟนทำไมถึงไม่เล่าล่ะ” ดลยาไม่มีทางยอมเพราะเคยตกลงกันแล้วว่าทั้งสามคนจะไม่มีความลับต่อกัน
“ไม่มีอะ
