#เวย์
29/02/20xx
19.02 น.
ติ๊งต่อง!
ผมเหลือบตาไปมองที่ประตูพร้อมกับยิ้มออกมาเมื่อคิดว่าคนที่มากดกริ่งเป็นใคร แต่มันเพิ่งทุ่มนึ่งไม่ใช่ไงไหนเคสบอกจะไปกินข้าวกะพวกพี่ๆ อยู่ว่ะ แต่ก็ช่างเหอะเคสมาหาเร็วกว่าที่บอกก็ดีอยู่แล้วนิ ผมส่ายหัวไปมาก่อนจะลุกจากโซฟาพร้อมกับจัดชุดตัวเองอีกนิด...อย่างน้อยก็ต้องหล่อแม้จะอยู่บ้านนะ
แกร๊ง!
"ทำไมมาเร็วจังคะ คิดถึงสามีจนอดใจไม่อยู่ล่ะสิ"
ฟึ่บ!
"!!!"
ผมที่กำลังจะพุ่งตัวไปกอดเคสที่ยืนอยู่หน้าห้องถึงกลับชะงักทันทีที่โดนมือเล็กๆ นั้นดันใบหน้าผมไว้ ผมขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อมองดีๆ แล้วคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองไม่ใช่เคสแต่กลับเป็นใครอีกคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน ร่างเพรียวล่ะมือออกจากใบหน้าผมก่อนจะเอามันไปกอดอกตัวเองไว้พร้อมกับมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยใบหน้านิ่งๆ ก่อนจะค่อยๆ เหยียดยิ้มออกมาช้าๆ
"นี่ฉันไม่เจอแกนานขนาดที่แกมีเมียโดยไม่บอ
