แกร่ก
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง หัวคิ้วของแสนสิงหาขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความสงสัยพลางยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาบนนาฬิกาสลับกับมองห้องรับแขกที่ยังเปิดไฟสว่างจ้าอยู่
“หรือว่ายังไม่นอน“ พึมพำด้วยความสงสัยก้าวเท้ายาว ๆ เดินไปหาคำตอบก็พบเข้ากับร่างคุ้นเคยนอนคุดคู้อยู่บนโซฟาในมือยังถือโทรศัพท์มือถือไว้
‘อ่า ให้ตายสิ’ แสนสิงหาสบถหยาบในใจพลางยกมือกุมขมับด้วยสีหน้าเคร่งขรึม สายตาที่มองคีร่ามีแต่ความเหนื่อยหน่ายใจ
เด็กคนนี้ไม่ฟังคำสั่งของเขาแล้วใช่ไหม บอกไม่ต้องรอกัน แต่ก็ยังดื้อด้านมานอนรอเขาอยู่แบบนี้
”คีร่า“ ยืนมองคีร่าอยู่สักพัก แสนสิงหาก็เดินเข้ามาเขย่าตัวหญิงสาวเบา ๆ ส่งเสียงเรียกให้เธอตื่นจากการนอนหลับเข้าไปนอนในห้องให้ดี ๆ ”คีร่า ตื่นไปนอนในห้องด้วยกัน“
”อื้อ คุณแสน“ เรียกอยู่นานกว่าคีร่าจะลืมตาตื่นขึ้นมา เธอส่งเสียงเรียกชื่อเขาอย่างงัวเงียใช้มือขยี้ตาอย่างน่ารัก ”กลับมาแล้วเหรอคะ
