“นั่งกินข้าวอยู่ตรงนี้อย่าไปไหนล่ะ ฉันคุยธุระกับเพื่อนก่อน“
”คุณแสนไม่กินด้วยกันเหรอคะ“ เงยหน้าถามตาแป๋ว
”ฉันยังไม่หิว“ คีร่าพยักหน้าเข้าใจ มองแสนสิงหาเดินออกไปจนลับสายตา ก่อนหันมาสนใจข้าวตรงหน้า เห็นอาหารที่เขตสั่งให้ก็น้ำลายส่อรีบใช้ช้อนตักเข้าปากด้วยความหิวโหย “แค่ก” รีบกินมากจนเกิดอาการสำลักข้าว
คีร่าสำลักหน้าดำหน้าแดงกำลังลุกขึ้นไปหยิบน้ำในตู้เย็น แต่จู่ ๆ ก็มีขวดน้ำยื่นมาตรงหน้าเธอซะก่อน คีร่ารีบยื่นมือไปรับมายกขวดน้ำกระดกดื่มไปหลายอึกจนรู้สึกดีขึ้น เธอถึงได้เงยหน้ามามองผู้หวังดีที่เอาน้ำมาให้
“ไง” เขาทักทายเพียงสั้น ๆ มีรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก แววตาหยั่งลึกของเขาทำให้คนมองอย่างที่คีร่ารู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย “รีบกินไปไหน กลัวใครมาแย่งเหรอ” เขาถามทีเล่นทีจริง
“ขอบคุณพี่ตินมากนะคะที่เอาน้ำมาให้หนู” คีร่าขอบคุณเสียงอ้อมแอ้ม เขยิบเก้าอี้ถอยห่างตินโดยไม่รู้ตัว ตินเป็นเพื่อนสนิทข
