แสนสิงหาคอยเหลือบมองคนตัวเล็กอยู่เป็นระยะเมื่อเธอเอาแต่นิ่งไม่พูดไม่จา เป็นแบบนี้มาสักพักใหญ่แล้ว ตั้งแต่อยู่ที่ห้างจนกระทั่งกลับมาถึงห้อง แถมสายตาที่เธอมองเขาก็ดูแปลกไป จนแสนสิงหาชักสงสัยว่าหน้าเขามีอะไรติดอยู่รึเปล่า
“มองอะไรนักไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอ” เขาเลิกคิ้วถามเสียงนิ่ง รื้อของที่ซื้อมาออกจากถุงมาวางไว้เตรียมทำมื้อเย็นในวันนี้
“คุณแสนบอกข้าวปั้นแบบนั้นทำไมคะ” ถามกล้า ๆ กลัว ๆ ใบหน้าสวยร้อนฉ่าด้วยความเขินอาย ยามนึกถึงคำพูดของเขา หัวใจเจ้ากรรมของเธอก็เต้นระส่ำแถมบ้าคลั่ง หวั่นไหวกับทุกการกระทำของแสนสิงหาอย่างไม่น่าให้อภัย
ใจง่ายเกินไปจริง ๆ นะคีร่า
“บอกอะไร” แสนสิงหาทำเฉไฉไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าคีร่ากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่และถ้าสังเกตดูดี ๆ จะเห็นว่าตอนนี้ใบหูของแสนสิงหากำลังขึ้นสีแดง
“ก็บอกว่าคุณแสนเป็น เอ่อ” คีร่าอึกอักกระดากอายเกินกว่าจะพูดออกไปตรง ๆ
“เป็นอะไร”
