“เป็นยังไงล่ะ นี่มันแค่น้ำจิ้มนะ อย่าปากเก่งกับผม เพราะว่าคนอย่างคุณไม่มีทางต้านทานคนอย่างผมได้หรอก” ปราบเอ่ยออกมาเสียงหยัน แน่นอนว่ามันทำให้หญิงสาวเจ็บปวดมากจริงๆ เพราะว่ามันคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง เพียงแค่เขาครอบครองที่เรียวปากบางของเธอเท่านั้น แรงต้านของเธอก็ไม่มีเลย เธอปล่อยให้เขาควานหาความหวานจากโพรงปากบางของตนเองได้อย่างง่ายดายมันช่างน่าอายจริงๆ เธอไม่มีอะไรจะเถียงเขาแม้แต่น้อย
“ยังยืนเงียบอีก ถอดออกสิ อย่าทำให้ผมต้องอารมณ์เสียไปมากว่านี้” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มร้าย ส่วนคนที่ต้องรับคำสั่งเขายังคงยืนนิ่งใครมันจะบ้าเปลืองผ้าต่อหน้าผู้ชายที่เพิ่งจะเป็นสามีตามกฏหมายของตนเอง เขานี่มันโรคจิตจริงๆ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าลูกชายของลุงเจิดจะร้ายกาจมากขนาดนี้ คนอะไรช่างต่างจากพ่อของเขาเหลือเกิน จนเธอเกิดความสงสัยในใจว่าเขาคือลูกชายของลุงเจิดจริงหรือเปล่า
“ฉันไม่ถอด” เพราะความอายทำให้หญิ
