ใก้ลจะปิดเทอมแล้ว เหลือเวลาอีกไม่กี่วันเท่านั้น เฟื่องลดาร่าเริงเป็นพิเศษ เธอดีใจที่จะได้กลับบ้านไปหาแม่แล้ว หลังจากไม่เจอพบหน้ากันเกือบสามเดือน แต่คนข้างตัวกลับงอแงหน้าบึ้งขึ้นทุกวัน
"หมูไม่กลับได้ไหมอะ อัทธ์คิดถึง"
เค้าอ้อนเธอมาหลายรอบแล้ว ท่าทางหงอยๆน่าสงสารเหลือเกิน แต่เธอส่ายหน้า พร้อมกันยืนยันเสียงแข็ง
"ต้องกลับ หมูคิดถึงแม่ ต้องไปช่วยงานแม่ด้วย" เธอบอกกลับเค้า คนฟังล้มตัวไปกอดเธอแน่น แล้วนอนทับไว้
"ไม่อาววว ไม่ให้กลับ อัทธ์นอนไม่หลับแน่เลย ถ้าไม่ได้กอดหมู" พูดจบก็หอมแก้มใสแรงๆแล้วสอดมือเข้าไปในกางเกงเธอ แล้วลูบไล้เบาๆ
"ไม่ได้จับจะนอนหลับไหม"
"คนหื่นกาม บ้าที่สุด"
เธอบอกเค้าทั้งที่หน้าแดงก่ำ
"ก็จริง หมูก็เหมือนกันนั่นแหละ ถ้าไม่มีอัทธ์กอด อย่ามาร้องงอแงหาอกอัทธ์ละกัน"
เค้าย้อนเธออีกครั้ง เฟื่องลดายิ้มออกมา แล้วจูบปากเค้าเบาๆ "ไม่มีทางหรอก หมูไม่งอแงร้องหาอกของอัทธ์แน่ๆ" เ
