6. รักษา
1123 คำ
มือเล็กหยิบเข็มออกมา นางใช้มันจิ้มลงที่ปลายนิ้วของผู้ที่นอนไร้สติ แต่ไม่มีสิ่งใดเล็ดลอดออกมา เพียงเท่านั้นคิ้วสวยก็ขมวดเป็นปม ขยับมือไปยังเส้นเลือดที่แขนแล้วจิ้มเข็มลงไปอีกครั้ง ครานี้มีน้ำสีดำเข้มผุดขึ้นมา แต่มันก็แข็งตัวในทันที ทำเอาผู้ที่ยืนอยู่ต่างก็พากันตกใจ
“ขอกระดาษกับปากกา เอ่อ ไม่ใช่กระดาษกับพู่กัน” เพราะรีบร้อนจึงทำให้เอ่ยผิด คนฟังก็รีบทำตาม เพ่ยหลันจึงรีบเขียนเทียบยาส่งให้หยางลู่ “ข้าต้องการของเหล่านี้ พอจะหาได้หรือไม่ และต้องการอะไรก็ได้ที่ใหญ่พอใส่คนลงไป ตอนนี้เลือดกำลังจะแข็งตัว ต้องรีบสลายก่อน”
“เจ้าหมายจะต้มสหายข้างั้นหรือ” คนตัวโตตวาดเสียงลั่น อุตส่าห์มีความหวังแล้วเชียว
“ใครจะต้มคนกันล่ะ แค่ต้มยาแล้วเอามาผสมกับน้ำส่วนหนึ่ง ต้องให้มันอุ่น เลือดในตัวจะละลาย รีบไปเถอะอาการเช่นนี้คนป่วยทรมานมาก หากวันใดทนไม่ได้ก็ตาย” เอ่ยบอกอย่างที่รู้ ทำเอาทั้งสองต้องรีบทำตาม
ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ทั้งน้ำต้มสมุนไพรและถังไม้ใหญ่ถูกเตรียมพร้อมแล้ว ร่างของหานจิ่งถูกนำลงไปแช่น้ำทันที โดยที่เขาเองก็ยังไม่ได้สติ ความร้อนในน้ำมากพอทำให้ร่างกายนี้เหงื่อออกคละไปกับน้ำซึ่งมีใบสมุนไพรลอยอยู่
“เจ้าดูแลหานจิ่งนะหรานเอ๋อ ส่วนเจ้าไปกับข้าประเดี๋ยว ช่วยตรวจดูท่านอ๋องที” เมื่อเห็นช่องทางเล็กน้อยเขาก็ยินดีจะทำ เพ่ยหลันเองก็เต็มใจเพราะนี่ก็เป็นทางรอดเดียวที่นางจะอยู่ที่นี่ต่อไปได้โดยไม่ถูกประหารเสียก่อน
“เจ้าตรวจดูที เป็นเช่นเดียวกับหานจิ่งหรือไม่ ข้าสั่งคนเตรียมน้ำสมุนไพรเรียบร้อยแล้ว” เอ่ยอย่างร้อนใจ
“อาการเหมือนกัน ท่านรีบจัดการเถอะ ต้องแช่ก่อนเลือดจะแข็งตัว ส่วนเรื่องถอนพิษข้าจะตรวจดูอีกที จำต้องรู้ที่มาของมันเสียก่อน” เอ่ยพร้อมกับเก็บม้วนผ้าที่ห่อหุ้มเข็มเอาไว้ นางมองใบหน้าของท่านอ๋อง ยามนี้เขาดูอิดโรยไม่ต่างจากคนรักของหรานเอ๋อ ซูบผอมจนหาราศีของผู้สูงส่งไม่มี แต่มันก็ไม่แปลกเพราะนอนป่วยมาร่วมเดือนแล้ว อาหารอะไรก็ไม่ได้กิน
ผ่านไปสองชั่วยาม [=4ชั่วโมง] อาการของคนแช่น้ำสมุนไพรมีสีหน้าดีขึ้น จากซีดเซียวก็มีสีเลือดเล็กน้อย พอเพ่ยหลันลองจิ้มเข็มลงที่นิ้วของท่านอ๋อง เลือดก็ผุดออกมาต่างจากคราแรกที่ต้องบีบ ทำให้หยางลู่ใจชื้นขึ้นมา
“ดีจริง ท่านอ๋องจะหายใช่หรือไม่เพ่ยหลัน”
“ข้าบอกแล้วว่าต้องดูก่อนว่าถูกพิษอะไร ว่าแต่ก่อนนี้ท่านอ๋องไปที่ใดมาหรือไม่ แล้วสิ่งที่เชื่อมต่อระหว่างท่านอ๋องหานจิ่ง และกรมพิธีการคือสิ่งใด มันอาจจะติดมากับสิ่งของที่สัมผัสก็ได้” คำถามนี้ทำให้หยางลู่ถึงกับเป็นงง
“เจ้าหมายความว่าท่านอ๋องถูกวางยากระนั้นหรือ”
“ก็ถ้าไม่ใช่ จะบอกว่ากินยาพิษเองหรือไงล่ะ” คนจากยุคอื่นตอบกวนตามสไตล์ของตน โดยลืมไปว่าตนนั้นเป็นเพียงบ่าวรับใช้ในจวน จึงถูกอีกฝ่ายตำหนิทางสายตาทันที
“เอาเถอะ ข้าจะลองนึกดู ตั้งแต่กลับมาจากทำศึก ท่านอ๋องก็ไม่ได้ไปที่ใด คนของกรมพิธีการก็ไม่เคยเจอกัน มีแต่หานจิ่งเท่านั้นไปที่นั่น เพราะต้องส่งราชสาส์นยอมจำนนของแคว้นเหลียงให้ฝ่ายนั้นเก็บไว้” นึกถึงตรงนี้คิ้วหนาก็ผูกกันเป็นปม “เจ้าสามารถตรวจสอบพิษได้หรือไม่”
“ต้องดูก่อน ทุกอย่างล้วนแต่ต้องเห็นด้วยตาถึงจะรู้”
“เช่นนั้นข้าจะออกไปขอให้สหายท่านอ๋องช่วยนำสาส์นนั้นมา เจ้าจะได้ลองตรวจสอบดู” หยางลู่เอ่ยอย่างร้อนใจ
“เดี๋ยว! ให้ใช้ผ้าหนาจับนะ หากเป็นตัวต้นพิษมันก็อาจทำให้คนที่นำมาล้มป่วยได้เช่นกัน” เพ่ยหลันเตือนสติ อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ เขารีบออกไปหาต้นตอของเรื่องนี้ เพราะราชสาส์นมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนทั้งห้านี้มากที่สุด
หยางลู่ออกไปหน้าประตูจวน พูดคุยกับใครบางคนพัก ใหญ่เขาก็กลับเข้ามาเพื่อดูผู้เป็นนาย ซึ่งยามนี้สีหน้าดีขึ้นมาก “ต้องเติมน้ำอีกหรือไม่” เขาถามสาวใช้ที่ช่วยรักษา
“เรายังต้องใช้สมุนไพรอีก และต้องให้น้ำอุ่นเสมอ เลือดจะได้ไม่แข็งตัว”
“ได้ ข้าจะรีบไปจัดการ จะเตรียมเอาไว้ให้มาก” ตอบกลับเสียงยินดี หยางลู่รีบเดินออกไปจัดการตามที่เพ่ยหลันเอ่ย ยามนี้นางสั่งสิ่งใดเขาเต็มใจทำทั้งหมด แม้อีกฝ่ายจะมีฐานะต่ำต้อย แต่ก็ทำให้ผู้เป็นนายหน้าตาสดใสขึ้น
เพ่ยหลันเดินเคาะนิ้วตามขอบถังน้ำที่มีร่างสูงนั่งแช่อยู่ เพราะยามนี้ก็มีแค่นางที่ดูแลเขา จะปล่อยให้อยู่ลำพังมิได้ หากเกิดไหลจมน้ำคงได้ตายก่อนรักษาเป็นแน่ นางหยุดมองคนที่ยังไม่ได้สติ พร้อมกับยื่นมือไปเชยคางเขาเพื่อสำรวจใบหน้า แล้วก็นึกสนุกใช้นิ้วเรียวเขี่ยตามจมูกเรียวโด่งของอีกฝ่าย เพราะคงมีโอกาสแค่ตอนนี้แหละ หากเขาสามารถฟื้นกลับมาได้นางก็คงมิอาจเข้าใกล้ได้แล้ว
“ราชนิกูลนี่หล่อกันทุกคนหรือเปล่านะ เห้อ! ทำไมเราไม่เกิดใหม่เป็นชายาเหมือนในนิยายนะ ดันมาอยู่ในร่างของสาวใช้เสียได้ แบบนี้ก็ถูกข่มเหงแยกชนชั้นเหมือนในประวัติศาสตร์ที่เรียนมาน่ะสิ” เสียงเบื่อเซ็งดังขึ้น ก่อนจะนั่งลงไม่ไกลจากถังน้ำของอ๋องหนุ่ม
เสียงฮัมเพลงจากยุคปัจจุบันดังขึ้น พร้อมกับนั่งกระดิกขามองร่างสูงที่แช่น้ำอยู่ นางอยู่ในห้องนี้เนิ่นนานเที่ยวตักน้ำต้มสมุนไพรเติมให้เจ้าของจวน เพื่อให้ร่างกายขับพิษออกทางเหงื่อ หยางลู่นั้นได้รับอนุญาตออกไปรับราชสาส์นด้วยตนเอง เพื่อมิให้คนภายนอกต้องติดโรคนี้ตามไปด้วย
- ผู้เขียน
